دخان - آیه ۱ - ۳

آیات مهدویت - سوره دخان - آیه 1-3

حم* وَ الْکِتابِ الْمُبِینِ* إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَةٍ مُبارَکَةٍ، إِنَّا کُنَّا مُنْذِرِینَ* فِیها یُفْرَقُ کُلُّ أَمْرٍ حَکِیمٍ

حم [از حروف مقطعه قرآن استّ] روایت شده که معنی آن: قسم به حمید و مجید دو نام مقدس خداوند می باشد و سوگند به کتاب روشن [قرآن مجيد] همانا ما آن را در شب مبارکی نازل ساختیم تا خلق را [از عذاب آخرت] بترسانیم و هشدار دهیم، در آن شب هر امری با حکمت تعیین و ممتاز می شود.

علیّ بن إبراهیم، قال: حدّثنی أبی، عن ابن أبی عمیر، عن عبد اللّه بن مسکان، عن أبی جعفر و أبی عبد اللّه و أبی الحسن علیهم السّلام: حم* وَ الْکِتابِ الْمُبِینِ* إِنَّا أَنْزَلْناهُ یعنی القرآن فِی لَیْلَةٍ مُبارَکَةٍ إِنَّا کُنَّا مُنْذِرِینَ و هی لیلة القدر، أنزل اللّه القرآن فیها إلی البیت المعمور جملة واحدة ثمّ نزل من البیت المعمور علی النّبیّ صلّی اللّه علیه و اله و سلم فی طول [ثلاث و] عشرین سنة. فِیها یُفْرَقُ (یعنی) فی لیلة القدر کُلُّ أَمْرٍ حَکِیمٍ أی یقدّر اللّه کلّ أمر من الحقّ و [من الباطل] و ما یکون فی تلک السّنة، و له فیها البداء و المشیئة، یقدّم ما یشاء و یؤخّر ما یشاء من الآجال و الأرزاق و البلایا و الأعراض و الأمراض و یزید فیها ما یشاء و ینقص ما یشاء.

و یلقیه رسول اللّه صلّی اللّه علیه و اله و سلم إلی أمیر المؤمنین علیه السّلام، و یلقیه أمیر المؤمنین [علیه السّلام] إلی الأئمّة علیهم السّلام حتّی ینتهی ذلک إلی صاحب الزّمان علیه السّلام، و یشرط له ما فیه البداء و المشیئة و التّقدیم و التّأخیر.»

علی بن ابراهیم گوید: پدرم از ابن ابی عمیر، از عبدالله بن مسکان، از ابوجعفر باقر و ابوعبدالله صادق و ابوالحسن کاظم علیهم السلام برایم حديث گفت که: و حم سوگند به کتاب روشن و همانا ما نازل کردیم یعنی قرآن را نازل کردیم و در شب مبارکی تا خلق را [از عذاب آخرت ] بترسانیم و هشدار دهیم و آن شب قدر است، خداوند در آن شب قرآن را یکجا به بیت المعمور نازل فرمود، سپس از بیت المعمور بر پیغمبر رسولخدا صلى الله عليه وآله در طول بیست و سه سال به تدریج نازل گشت، و در آن شب هر امری با حکمت تعیین و ممتاز می شود یعنی در شب قدر، و هر امری با حکمت یعنی: خداوند هر امری را از حق و [ از ] باطل و آنچه در آن سال می شود همه را تقدیر می فرماید، و بداء و مشيت در آنها برایش هست، آنچه را بخواهد از اجلها و روزیها و ابتلائات و عوارض و بیماریها را پس و پیش می کند، و آنچه بخواهد در آنها می افزاید، و آنچه بخواهد از آنها می کاهد.

و رسولخدا صلى الله عليه وآله آن (مقدرات) را به امیرالمؤمنین علیه السلام القا می نماید، و امیرالمؤمنین به امامان عليهم السلام القا می نماید تا کار به حضرت صاحب الزمان عليه السلام منتهی می گردد، و آنچه در آن بداء و مشیت و تقدیم و تأخیر هست برای او [بطور] مشروط بیان می گردد .

سیمای حضرت مهدی در قرآن، هاشم بن سلیمان بحرانی، قائمیه اصفهان ص 392