محمد - آیه ۱۸

آیات مهدویت - سوره محمد - آیه 18

«فَهَلْ یَنْظُرُونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَنْ تَأْتِیَهُمْ بَغْتَةً؟ فَقَدْ جاءَ أَشْراطُها، فَأَنَّی لَهُمْ إِذا جاءَتْهُمْ ذِکْراهُمْ؟»

آیا [ناگروندگان] جز این انتظار دارند که آن ساعت بناگاه آنان را فرارسد که شرائط و علائم آن هم اکنون آمده، و پس از آمدن آن دیگر تذکرشان چه سودی بحالشان دارد؟

الحسین بن حمدان الخصیبیّ، قال: حدّثنا محمّد بن إسماعیل و علیّ بن عبداللّه الحسنیّان، عن أبی شعیب محمّد بن نصیر، عن عمر بن الوان، عن محمّد بن الفضل، عن المفضّل بن عمر، قال: سألت سیّدی أبا عبداللّه الصّادق علیه‌السّلام: هل للمأمول المنتظر المهدیّ علیه‌السّلام وقت مؤقّت تعلمه النّاس؟ قال:

«حاش للّه أن یؤقّت له وقتا [أو توقّت شیعتنا]!» قال: قلت: [یا] مولای، و لم ذلک؟ قال:

«لأنّه [هو] السّاعة الّتی قال اللّه تعالی: یَسْئَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ: أَیَّانَ مُرْساها؟ [و قوله:] قُلْ: إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ رَبِّی، لا یُجَلِّیها لِوَقْتِها إِلَّا هُوَ، ثَقُلَتْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ لا تَأْتِیکُمْ إِلَّا بَغْتَةً. یَسْئَلُونَکَ کَأَنَّکَ حَفِیٌّ عَنْها، قُلْ: إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ اللَّهِ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ. شوری (42): 18- 19. قوله: وَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ و لم یقل عن أحد دونه، و قوله: فَهَلْ یَنْظُرُونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَنْ تَأْتِیَهُمْ بَغْتَةً؟ فَقَدْ جاءَ أَشْراطُها، فَأَنَّی لَهُمْ إِذا جاءَتْهُمْ ذِکْراهُمْ؟

و قوله: اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ و قوله: وَ ما یُدْرِیکَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِیبٌ یَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِها وَ الَّذِینَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْها وَ یَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ. أَلا إِنَّ الَّذِینَ یُمارُونَ فِی السَّاعَةِ لَفِی ضَلالٍ بَعِیدٍ قلت: یا مولای [و] ما معنی یمارون؟ قال:

«یقولون: متی ولد؟ و من رآه؟ و أین هو؟ [و] أین یکون و متی یظهر؟

کلّ ذلک استعجالا لأمره و شکّا فی قضائه و قدرته، أُولئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فی الدّنیا و الآخرة و إنّ للکافرین لشرّ مآب.»

قال المفضّل: یا مولای فلا توقّت له وقتا؟ قال:

«یا مفضّل لا توقّت (إنّ) من وقّت لمهدیّنا وقتا فقد شارک اللّه فی علمه و ادّعی أنّه أظهره علی علمه و سرّه ...»

حسین بن حمدان حضینی: گوید: محمد بن اسماعیل و علی بن عبدالله حسنی حدیثمان دادند، از ابوشعيب محمد بن نصیر، از عمربن الوان، از محمد بن الفضل، از مفضل بن عمر که گفت: از آقایم حضرت ابی عبدالله صادق عليه‌السلام پرسیدم: آیا برای امید منتظر مهدی علیه‌السلام وقت معینی هست که مردم آن را بدانند؟ فرمود: حاشا که خداوند وقتی برای آن تعیین فرماید. گويد: عرضه داشتم: برای چه ای مولای من؟ فرمود: زیرا که او همان ساعت است که خدای تعالی فرموده: از تو می‌پرسند هنگام ساعت را که چه وقت خواهد بود، بگو البته علم آن نزد پروردگار من است کسی جز او آن ساعت را روشن و ظاهر نتواند کرد شأن و عظمت آن ساعت در آسمانها و زمین بسی سنگین است جز بطور ناگهانی شما را نباید از تو می‌پرسند گوئی که تو کاملا بدان آگاهی بگو علم آن ساعت فقط نزد خداوند است ولیکن بیشتر مردم این حقیقت را نمی‌دانند و فرموده:

و علم ساعت نزد اوست و نفرموده نزد کس دیگری غیر او. و نیز فرموده: (آیا ناگروندگان) جز این انتظار دارند که آن ساعت بناگاه آنان را فرارسد که شرائط و علائم آن هم اکنون آمده، و پس از آمدن آن دیگر تذکرشان چه سودی بحالشان دارد، و باز فرموده:

و آن ساعت نزدیک آمد و ماه شکافته شد، و فرموده: و تو چه دانی شاید که آن ساعت نزدیک باشد، آنانکه به ساعت ایمان ندارند از روی تمسخر تقاضای زودتر شدن آن را دارند و [اما] آنانکه ایمان آورده‌اند از آن ساعت سخت بیمناکند و می‌دانند که آن روز بر حق است توجه کنید آنانکه درباره ساعت جدال کنند در گمراهی دوری هستند. عرض کردم: ای مولای من، معنی «یمارون = جدال می‌کنند» چیست؟ امام صادق عليه‌السلام فرمود: می‌گویند: قائم کی متولد شده و چه کسی او را دیده و در کجاست و کی ظاهر می‌شود؟ تمام اینها از جهت عجله کردن در امر خداوند و شک در قضای الهی است، آنان دنیا و آخرت را زیان کرده‌اند و پایان بد از آن کافران است.

مفضل گوید: عرضه داشتم: ای مولای من پس وقتی برای آن تعیین نمی‌کنید؟ فرمود: «ای مفضل برای آن وقتی مگذار که هرکس برای ظهور مهدی ما وقتی تعیین نماید خود را در علم خداوند شریک دانسته و [بناحق] مدعی شده که خدای تعالی او را از اسرار خویش آگاه ساخته است».

سیمای حضرت مهدی در قرآن، هاشم بن سلیمان بحرانی، قائمیه اصفهان ص ۳۵۲