نمایش مبدأ برای حضرت مهدی علیه‌السلام، محوکننده‌ی اندیشه‌های باطل و هواپرستی

'''«طَامِسَ آثَارِ الزَّيْغِ وَ الْأَهْوَاء»؛'''<ref>سیدبن طاووس، اقبال الاعمال، ص ۲۹۷؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج ۹۹، ص ۸۶ و ۱۰۷.</ref>

«محو کننده‌ی آثار کجروی و هواهای نفسانی».

'''لغات:'''

«طَامِس» اسم فاعل از ریشه‌ی «ط م س» به معنای «محو کننده» است.<ref>ابن فارس، معجم مقاييس اللغة، ج ۳، ص ۴۲۴.</ref> به عقیده‌ی راغب، «طمس» به معنای «از بین بردن و محو کردن اثر» است.<ref>راغب اصفهانی، مفردات، ج ۱، ص ۵۲۴.</ref>

اصل واژه‌ی «زَّیْغ» به معنای «کجروی و انحراف»<ref>فراهیدی، العین، ج ۴، ص ۴۳۴؛ جوهری، صحاح، ج ۳، ص ۱۳۲۰؛ ابن منظور، لسان العرب، ج ۸، ص ۴۳۲.</ref> است. اهل لغت برای این واژه معانی «انحراف از راستی»<ref>راغب اصفهانی، مفردات، ج ۱، ص ۳۸۷.</ref> ، «انحراف و برگشت از حق»<ref>طریحی، مجمع البحرین، ج ۵، ص ۱۰ و ۱۱.</ref> و «شک»<ref>همان.</ref> را ذکر نموده‌اند.

«أَهْوَاء» جمع «هَوی» به معنای «هَوی و میل نفس»<ref>جوهری، صحاح، ج ۴، ص ۲۵۳۷.</ref> است. به عقیده‌ی راغب، واژه‌ی «هَوَی» به معنای «تمایل نفس انسان به شهوت» است و به کسانی که به شهوت منحرف می‌شوند، گفته می‌شود، زیرا صاحبش را در دنیا به رنج و مصیبت و در آخرت به جهنم می‌کشاند و از راه صحیح او را به عذاب متمایل می سازد.<ref>راغب اصفهانی، مفردات، ج ۱، ص ۸۴۹.</ref>

'''شرح:'''

در عصر [[غیبت]] امام [[مهدی]] <small>علیه‌السلام</small>، که از قرآن کریم تنها رسمی و از دین اسلام تنها نامی به جا مانده،<ref>ر.ک: کلینی، کافی، ج ۸، ص ۳۰۸.</ref> تمامی جوامع بشری با انحراف از حق و میل به باطل، تنها از هواهای نفسانی خویش پیروی می‌کنند.<ref>ر.ک: صدوق، کمال الدین، ج ۲، ص ۵۲۵.</ref> در نتیجه، هوی و هوس‌های نفسانی، جایگزین رشد و هدایت بشری شده است.<ref>ر.ک: نهج البلاغه، خطبه‌ی ۱۳۸.</ref> به هنگام ظهور امام عصر <small>علیه‌السلام</small>، خدای متعال تمامی آثار انحرافات و هواهای نفسانی را به وسیله‌ی آخرین [[حجت]] خود از بین می‌برد.<ref>همان.</ref> 

'''«آثَارِ الزَّيْغ»'''، همان اندیشه‌های باطلی است که به وسیله‌ی مکتب‌های متعدّد، میان افراد بشر رواج می‌یابد و بسیاری را به باطل و هواهای نفسانی دعوت می‌کند.<ref>همان، ص ۲۰۳.</ref> مسأله‌ی «هواپرستی» مترادف با مسأله‌ی «شرک» است و بر اساس آیات قرآن کریم، گناهی عظیم‌تر از «شرک» نیست.<ref>ر.ک: نساء: ۴۸.</ref> البته شاید در اطلاق «شرک» به مشرکان بیشتر این معنا حاصل شود که آنان بت‌پرست یا ستاره‌پرست یا گاوپرست و غیره هستند، ولی باید توجه داشت که اصل مسأله‌ی «شرک»، همان «پرستش هوای نفس» است که پرستش تمام بت‌های دیگر را در برگرفته و سرچشمه‌ی اصلی «شرک» است؛ زیرا بت‌پرستی زاییده‌ی خرافات و یک نوع هواپرستی است و از آن‌جا که هوی پرستان، منفورترین افراد عالم هستند،<ref>زمردیان، ندبه و نشاط، ص ۴۸۲.</ref> خداوند درباره‌ی آنان می‌فرماید:

'''«أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ أَضَلَّهُ اللهُ عَلى عِلْمٍ»'''. (جاثیه: ۲۳)

«پس آیا دیدی کسی را که هوس خویش را معبود خود قرار داده و خدا او را دانسته گمراه گردانیده».

از سوی دیگر، موثرترین راه نفوذ شیطان «هواپرستی» است، زیرا پایگاه شیطان چیزی جز «هواپرستی» نیست. «هواپرستی» مهمترین وسیله‌ی هدایت را که درک صحیح حقیقت است، از انسان می‌گیرد و بر چشم و عقل او پرده می‌کشد.<ref>زمردیان، ندبه و نشاط، ص ۴۸۲ و ۴۸۳.</ref> به همین جهت است که خداوند درباره‌ی «هوای نفس» در چندین آیه از قرآن کریم امر فرموده که اهل ایمان نباید از هوای نفس پیروی کنند و مکرر می‌فرماید:

'''«وَ لا تَتَّبِعِ الْهَوى فَیُضِلَّكَ عَنْ سَبيلِ الله»'''.<ref>«و از هوای نفس پیروی مکن که تو را از راه خدا منحرف سازد». سوره‌ی ص، آیه‌ی ۲۶.</ref>

لذا در هنگام قیام امام [[مهدی]] <small>علیه‌السلام</small> که هواپرستی اکثر مردم جهان را فراگرفته است، آن بزرگوار، هوای نفس را مطیع و تابع هدایت<ref>در وصف امام عصر علیه‌السلام؛ نهج البلاغه: خطبه‌ی ۱۳۸.</ref> و عامل اصلی شرک، نفاق و فساد را محو و نابود کرده و همه‌ی اهل عالم را به خدا پرستی دعوت می‌نمایند.