نمایش مبدأ برای حضرت مهدی علیه‌السلام، نابود کننده‌ی فاسقان، عصیان‌گران و سرکشان

'''«مُبِيدُ أَهْلِ الْفُسُوقِ وَ الْعِصْيَانِ وَ الطُّغْيَان»'''؛<ref>سیدبن طاووس، اقبال الاعمال، ص ۲۹۷؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج ۹۹، ص ۱۰۷.</ref>

«نابود کننده‌ی اهل فسق و نافرمانی و طغیان.»

'''لغات:'''

«مُبِید» برگرفته از ماده‌ی «باد و بیاداً» به معنای «هلاک و نابود کردن» است و «مُبِید» اسم فاعل به معنای «نابود کننده» است.<ref>جوهری، صحاح، ج ۳، ص ۱۵۴۳؛ طریحی، مجمع البحرین، ج ۳، ص ۱۸.</ref>

«فُسُوق» جمع «فِسق» و به معانی «ترک فرمان خداوند»،<ref>فراهیدی، العین، ج ۵، ص ۸۲؛ ازهری، تهذيب اللغة، ج ۳، ص ۱۶۹.</ref> «انحراف از طاعت به معصیت»<ref>همان</ref> «رد کردن دستور خداوند»<ref>ازهری، تهذيب اللغة، ج ۳، ص ۱۶۹.</ref> و «خروج از فرمان خداوند»<ref>ازهری، تهذيب اللغة، ج ۳، ص ۱۶۹؛ ابن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج ۴، ص ۵۰۲؛ جوهری، صحاح، ج ۳، ص ۱۵۴۳؛ طریحی، پیشین، ج ۵، ص ۲۲۸.</ref> است.

«عِصْیَان» برگرفته از ریشه‌ی «ع ص و» به معنای «خلاف طاعت»<ref>جوهری، صحاح، ج ۴، ص ۲۴۲۹؛ ابن منظور، لسان العرب، ج ۱۵، ص ۶۷.</ref> و «خروج از طاعت»<ref>راغب اصفهانی، مفردات، ج ۱، ص ۵۷۰.</ref> است.

«طُّغْیَان» برگرفته از ریشه‌ی «ط غ و» به معنای «تجاوز از حد و زیاده روی در عصیان و گناه» است.<ref>ابن فارس، پیشین، ج ۳، ص ۴۱۲؛ راغب اصفهانی، مفردات، ج ۱، ص ۵۲۰.</ref>

'''شرح:'''

در انقلاب حضرت [[مهدی]] <small>علیه‌السلام</small>، پس از نابودی بناها و مؤسسات و بنیادهای عملیاتی باطل، نوبت به نابودی نفرات و عاملان می‌رسد. در صفت مورد شرح، به سه گروه از این افراد اشاره شده است: اهل فسق، اهل گناه و اهل طغیان. خطر این سه گروه برکسی پوشیده نیست. طغیان‌گران علاوه بر این‌که معصیت کار و فاسقند، ایمان و تقوا، درک و فهم و سرمایه‌های اصلی انسان را تخریب می‌کنند. قطعاً این‌گونه افراد وجودشان برای یک جامعه‌ی توحیدی زیانبار است. فاسق از گناه‌کار بدتر و به شیطان نزدیک‌تر است، ولی مرتبه‌ای پایین‌تر از طغیان‌گر است. گاه خطر گناه کاران فردی است و گاه تأثیرگذار بر دیگران که مخرب جامعه‌اند، به همین منظور تأثیرگذاران باید از بین بروند. قطعاً بسیاری از انسان‌ها بر اثر غفلت و جهالت مرتکب خطا می‌شوند، اما این خطاها به حدی نیست که اهل آن نافرمان محسوب شوند، ولی کسانی که بر اثر تداوم نافرمانی خدا، اهلیت نافرمانی پیدا می‌کنند، منشأ ظلم و فسادند و برای جامعه خطرناک‌ترند.<ref>همتیان، شرح فراق، ص ۱۵۶ و ۱۵۷.</ref>