نمایش مبدأ برای ناحیه‌ی مقدّسه

= ناحیه‌ی مقدّسه =
قبل از پرداختن به ترجمه، تذکّر این نکته لازم است که منظور از «ناحیه» به درستی مشخّص و روشن نشده است و در گفته‌های هیچ یک از علما ندیدم که به آن پرداخته باشند، جز شیخ ابراهیم کفعمی که در حاشیه‌ی فصل سی و ششم مصباح گوید: «ناحیه هر مکانی است که صاحب الامر(علیه السلام) در غیبت صغری در آن‌جا بوده و وکلا در آن‌جا خدمت آن حضرت رفت‌وآمد می‌کردند.»<ref>این حاشیه در نسخه‌ی چاپی نیامده است؛ بنگرید به: المصباح (للکفعمی)، نسخه‌ی خطّی / برگه‌ی 186، حاشیه. (کتاب‌خانه‌ی ملّی، شناسه‌ی کد کتاب: 812462)</ref> امّا مستندی برای این کلام خود بیان نکرده است. هرچند می‌توان این مضمون را از برخی روایات استفاده کرد؛ چنان‌که علیّ‌بن حسین مسعودی در کتاب اثبات الوصیّة روایت کرده است:

«ابومحمّد، امام حسن عسکری(علیه السلام) در سال دویست و پنجاه و نه به مادر خود فرمود به حج رود و به وی خبر داد که چه اتّفاقی برای آن حضرت در سال دویست و شصت خواهد افتاد. و حضرت صاحب(علیه السلام) را نیز حاضر نمود و به ایشان وصیّت کرد و اسم اعظم و مواریث و سلاح را به یگانه فرزندش تحویل داد.

پس مادر امام حسن عسکری(علیه السلام) به همراه حضرت صاحب(علیه السلام) به سوی مکّه حرکت نمود و ابوعلی، احمد‌بن محمّد‌بن مطهّر عهده‌دار تأمین نیازها بود.

وقتی در مسیر به یکی از منزل‌گاه‌ها رسیدند، قافله‌ها به بادیه‌نشینان برخوردند و آنان خبر از شدّت خطر و ترس، و کمی آب دادند. پس بیشتر مردم برگشتند، مگر کسانی که در «ناحیه» بودند. ایشان به مسیر ادامه دادند و سالم ماندند.

و روایت شده که دستور رفتن به ایشان رسید.»<ref>إثبات الوصیّة / 255 و 256.</ref>

امّا دانشمندان علم رجال تصریح کردند که به امام حسن عسکری(علیه السلام) بلکه به امام علیّ النّقی(علیه السلام) نیز صاحب ناحیه گفته می‌شود.<ref>منتهی المقال 1 / 26.</ref>
----نجم ثاقب - باب هفتم: حکایات تشرّف‌یافتگان