نماز امام زمان (علیه السلام)

نماز امام زمان (علیه السلام)

دو رکعت نماز منسوب به آن حضرت(علیه السلام) از نمازهای معروف است و جمعی از علما آن را روایت کرده‌اند:

اوّل: شیخ طبرسی صاحب تفسیر، در کتاب کنوز النّجاح روایت کرده از احمد‌بن الدَّربی، از خَزامه، از ابی‌عبد‌الله حسین‌بن محمّد بَزَوفَری، و او گفته است که از ناحیه‌ی مقدّسه‌ی حضرت صاحب الزّمان(علیه السلام) چنین صادر شد:

هر کس حاجتی از حق تعالی خواهد، پس باید که بعد از نیمه شب جمعه، غسل کند و به جای نماز خود رود و دو رکعت نماز گزارد و در رکعت اوّل سوره‌ی حمد را بخواند و وقتی به ﴿إیّاك نعبد و إیّاك نستعین﴾ برسد، صد مرتبه آن را تکرار کند. بعد از آن‌که صد مرتبه تمام شد، ادامه‌ی سوره‌ی حمد را بخواند. و بعد از تمام شدن سوره‌ی حمد، سوره‌ی ﴿قل هو الله أحد﴾ را یک مرتبه بخواند.

سپس رکوع و دو سجده را به‌جاآورد و «سبحان ربّي العظیم و بحمده» را هفت مرتبه در رکوع بگوید. و «سبحان ربّي الأعلی و بحمده» را در هر یک از دو سجده، هفت مرتبه بگوید. و بعد از آن رکعت دوم را نیز مانند رکعت اوّل به‌جای‌آورد.

و بعد از تمام شدن نماز، این دعا را بخواند. پس به درستی که حق تعالی حاجت او را برآورده می‌سازد، هر حاجتی که باشد، مگر آن‌که حاجت او قطع ارتباط با خویشاوندان باشد.

و دعا این است:

اللهم إنْ أَطَعْتُكَ، فَالْمَحْمَدَةُ لَكَ. وَ إنْ عَصَیْتُكَ، فَالْحُجَّةُ لَكَ. مِنْكَ الرَّوْحُ وَ مِنْكَ الْفَرَجُ. سُبْحانَ مَنْ أَنْعَمَ وَ شَکَرَ. سُبْحانَ مَنْ قَدَرَ وَ غَفَرَ.

خدایا اگر از تو فرمان بردم، پس ستایش برای توست. و اگر نافرمانی نمودم، حجّت در دست توست. راحتی و گشایش از جانب توست. منزّه است آن که نعمت عطا نمود و سپاس گزارد. منزّه است آن که توانست (عقوبت کند) و بخشید.

اللهم إنْ کُنْتُ عَصَیْتُكَ، فَإنّي قَدْ أَطَعْتُكَ في أَحَبِّ الْأَشْیاءِ إلَیْكَ، وَ هُوَ الْإیمانُ بِكَ؛ لَمْ‌أَتَّخِذْ لَكَ وَلَداً وَ لَمْ‌أَدْعُ لَكَ شَریکاً. مَنّاً مِنْكَ بِهِ عَلَيَّ، لا مَنّاً مِنّي بِهِ عَلَیْكَ.

خدایا اگر (از دستورهای تو) سرپیچی نمودم، (امّا) در مورد آن‌چه بیش از همه چیز دوستش داری، سر به فرمان تو گذاشتم؛ و آن ایمان به توست؛ نه فرزندی برایت قرار دادم و نه شریکی برایت خواندم. و در این باره، لطف و منّت از جانب تو بر من است، نه از سوی من بر تو.

وَ قَدْ عَصَیْتُكَ -یا إلٰهي- عَلىٰ غَیْرِ وَجْهِ الْمُکابَرَةِ وَ لَا الْخُروجِ عَنْ عُبودیَّتِكَ وَ لَا الْجُحودِ لِرُبوبیَّتِكَ. وَ لٰکِنْ أَطَعْتُ هَوايَ وَ أَزَلَّنِي الشَّیْطانُ. فَلَكَ الْحُجَّةُ عَلَيَّ وَ الْبَیانُ. فَإنْ تُعَذِّبْني، فَبِذُنوبي. وَ إنْ تَغْفِرْ لي وَ تَرْحَمْني، فَإنَّكَ جَوادٌ کَریمٌ. یا کَریمُ یا کَریمُ!

و من نافرمانی تو را مرتکب شدم -ای خدای من- نه از روی لجاجت و عناد، و نه بیرون رفتن از بندگی تو، و نه انکار پروردگاری‌ات. بلکه از پی خواهش نفسم رفتم و شیطان مرا لغزاند. پس تو بر من حجّت داری و بازخواست. اگر عقوبتم کنی، به خاطر گناهان خودم است. و اگر مرا ببخشی و بر من رحم نمایی، تو هستی که بخشنده و بزرگواری. ای بزرگوار، ای بزرگوار!

بعد از آن تا نَفَس او به پایان رسد، «یا کریم یا کریم» را تکرار کند. آن‌گاه بگوید:

یا آمِناً مِنْ کُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ کُلُّ شَيْ‏ءٍ مِنْكَ خائِفٌ حَذِرٌ! أَسْأَلُكَ بِأَمْنِكَ مِنْ کُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ خَوْفِ کُلِّ شَيْ‏ءٍ مِنْكَ، أَنْ تُصَلّيَ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْ تُعْطیَني أَماناً لِنَفْسي وَ أَهْلي وَ وُلْدي وَ سائِرِ ما أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَيَّ، حَتّىٰ لاأَخافَ وَ لاأَحْذَرَ مِنْ شَيْ‏ءٍ أَبَداً. إنَّكَ عَلىٰ کُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدیرٌ. وَ حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ.

ای ایمن از هر چیز که همه چیز از تو در ترس و هراس است! به ایمن بودنت از هر چیز و ترس همه چیز از تو، از تو می‌خواهم که بر محمّد و آل محمّد درود فرستی و درباره‌ی خودم و خانواده‌ام و فرزندانم و هر نعمت دیگری که به من مرحمت نمودی، به من ایمنی عطا فرمایی تا هرگز از هیچ چیز نترسم و نهراسم. به راستی که بر هر چیز توانایی. و خداوند ما را کفایت کند و خوب پشتیبانی است.

یا کافيَ إبْراهیمَ نُمْرودَ! یا کافيَ موسىٰ فِرْعَوْنَ! [أَسْأَلُكَ] أَنْ تُصَلِّيَ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَکْفیَني شَرَّ فُلانِ‌بْنِ فُلانٍ.

ای کفایت‌کننده‌ و نگاه‌دارنده‌ی ابراهیم از (شرّ) نمرود! ای کفایت‌کننده و ایمنی‌دهنده‌ی موسی از (شرّ) فرعون! از تو می‌خواهم که بر محمّد و آل محمّد درود فرستی، و مرا از شرّ فلانی بازداری و کفایت کنی.

(و به جای فلان‌بن فلان، نام شخصی را که از آسیب رساندن او می ترسد و نام پدر او را بگوید( و از حق تعالی طلب کند که بدی و آسیب او را برطرف نماید و کفایت کند. پس حق تعالی شرّ او را کفایت خواهد کرد ان شاء الله تعالی. بعد از آن به سجده رود و حاجت خود را مسئلت نماید و به درگاه الهی تضرّع و زاری کند.

هیچ مرد و زن مؤمنی نیست که این نماز را بگزارد و این دعا را با اخلاص بخواند، مگر آن‌که درهای آسمان، برای برآمدن حاجات او گشوده می‌شود و دعای او در همان وقت و در همان شب مستجاب می‌گردد، هر حاجتی که باشد. و این از لطف و فضل حق تعالی بر ما و بر مردمان است.

دوّم: سیّد عظیم القدر، سیّدفضل‌الله راوندی در کتاب دعوات، در ضمن نمازهای معصومین(علیهم السلام) می‌گوید:

نماز مهدی(علیه السلام) دو رکعت است؛ در هر رکعتی حمد یک مرتبه، و صد مرتبه ﴿إیّاك نعبد و إیّاك نستعین﴾ و صد مرتبه صلوات بر پیغمبر و آل او(علیهم السلام) بعد از نماز.

سوم: سیّد جلیل، علیّ‌بن طاووس در کتاب جمال الاسبوع همین نماز را به شکل مذکور به آن حضرت نسبت داده امّا ذکر صد صلوات بعد از آن را نقل نکرده و فرموده این دعا را پس از نماز بخواند:

اللهم عَظُمَ الْبَلاءُ. وَ بَرِحَ الْخَفاءُ. وَ انْکَشَفَ الْغِطاءُ. وَ ضاقَتِ الْأَرْضُ. و مُنِعَتِ السَّماءُ. وَ إلَیْكَ یا رَبِّ الْمُشْتَکىٰ. وَ عَلَیْكَ الْمُعَوَّلُ فِي الشِّدَّةِ وَ الرَّخاءِ.

خدایا گرفتاری بزرگ شد. و پنهان آشکار گشت. و پرده کنار رفت. و زمین تنگ شد. و (از برکات) آسمان جلوگیری شد. فریاد شِکوه تنها به سوی توست. و در سختی و فراخی تنها تکیه‌گاه تویی.

اللهم صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، الَّذینَ أَمَرْتَنا بِطاعَتِهِمْ. وَ عَجِّلِ اللهم فَرَجَهُمْ بِقائِمِهِمْ وَ أَظْهِرْ إعْزازَهُ.

خدایا بر محمّد و آل محمّد درود فرست، همان کسان که ما را به فرمان‌بری از آنان دستور دادی. و خدایا در فرج ایشان به دست قائمشان شتاب فرما و عزّت بخشیدن به او را نمایان نما.

یا مُحَمَّدُ یا عَليُّ! یا عَليُّ یا مُحَمَّدُ! إکْفیاني؛ فَإنَّکُما کافیايَ.

ای محمّد ای علی! ای علی ای محمّد! مرا کفایت کنید که شما کفایت‌کننده‌اید.

یا مُحَمَّدُ یا عَليُّ! یا عَليُّ یا مُحَمَّدُ! اُنْصُراني؛ فَإنَّکُما ناصِرايَ.

ای محمّد ای علی! ای علی ای محمّد! مرا یاری نمایید که شما یاورید.

یا مُحَمَّدُ یا عَليُّ! یا عَليُّ یا مُحَمَّدُ! إحْفَظاني؛ فَإنَّکُما حافِظايَ.

ای محمّد ای علی! ای علی ای محمّد! مرا حفظ فرمایید که شما نگاه‌بانید.

یا مَوْلايَ یا صاحِبَ الزَّمانِ -ثَلاثَ مَرَّاتٍ- الْغَوْثَ! أَدْرِکْني أَدْرِکْني! الْأَمانَ! -ثَلاثَ مَرّاتٍ.

ای مولای من ای صاحب الزّمان -سه مرتبه- به فریاد رس! مرا دریاب مرا دریاب! پناهم بده! -سه مرتبه.

نجم ثاقب - باب هفتم: حکایات تشرّف‌یافتگان