حضرت مهدی علیه السلام اصلاحگر انحرافات: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
رها کردن ولایت ائمه‌ی هدی <small>علیهم السلام</small> در عصر غیبت، موجب به انحراف کشیده شدن جوامع و ظلم و تعدّی از هر سو به طرف افراد جامعه شده است، تا جایی که برخی از مسلمانان، رفتار و کردار انحرافی خود را صحیح و آن را مطابق با موازین شرع می‌دانند! حال آن که به خود و دیگران ظلم و تعدّی می‌کنند و آن قدر غفلت آنها را گرفته که اصلاً توجّهی به زندگی انحرافی خود ندارند؛ ولی در این بین افرادی هم یافت می‌شوند که این حقیقت را درک کرده و مطابق فطرت پاک خود، می‌فهمند که از راهِ مستقیم دین منحرف شده و در انتظار ظهور یگانه منجی عالم بشریّت هستند که به برکت ظهور آن حضرت، قوانین و مقررات اسلامی اجرا شود و جامعه از عیب و انحراف، به صلاح و راستی و درستی بازگردد. لذا صفت یادشده به همین مطلب اشاره دارد و می‌فرماید: «'''أین المُنتَظَرُ لِإقامَةِ الأَمتِ وَ العِوَج'''»، یعنی کجاست آن آقایی که انتظارش را می‌کشند که اختلاف، عیب و کجی اهل عالم را اصلاح و به حق، راستی و درستی بازگرداند. خود امام زمان <small>علیه السلام</small> در روایتی که می‌فرمایند: «'''إِذَا أَذِنَ اللهُ لَنَا فِي القَولِ ظَهَرَ الحَقُّ وَ اضمَحَلَّ البَاطِل'''»،<ref>«زمانی که خدا به ما اجازه سخن گفتن دهد، حق آشکار می‌گردد و باطل از میان می‌رود». طوسی، الأمالی، ص ۲۸۹.</ref> کنایه از این است که انحراف و کجی‌ها از بین می‌رود و درستی و حق بر جهان حاکم می‌گردد.<ref>رفیعی، تفسير و شرح دعای ندبه، ص ۱۸۸ و ۱۸۷.</ref> | رها کردن ولایت ائمه‌ی هدی <small>علیهم السلام</small> در عصر غیبت، موجب به انحراف کشیده شدن جوامع و ظلم و تعدّی از هر سو به طرف افراد جامعه شده است، تا جایی که برخی از مسلمانان، رفتار و کردار انحرافی خود را صحیح و آن را مطابق با موازین شرع می‌دانند! حال آن که به خود و دیگران ظلم و تعدّی می‌کنند و آن قدر غفلت آنها را گرفته که اصلاً توجّهی به زندگی انحرافی خود ندارند؛ ولی در این بین افرادی هم یافت می‌شوند که این حقیقت را درک کرده و مطابق فطرت پاک خود، می‌فهمند که از راهِ مستقیم دین منحرف شده و در انتظار ظهور یگانه منجی عالم بشریّت هستند که به برکت ظهور آن حضرت، قوانین و مقررات اسلامی اجرا شود و جامعه از عیب و انحراف، به صلاح و راستی و درستی بازگردد. لذا صفت یادشده به همین مطلب اشاره دارد و می‌فرماید: «'''أین المُنتَظَرُ لِإقامَةِ الأَمتِ وَ العِوَج'''»، یعنی کجاست آن آقایی که انتظارش را می‌کشند که اختلاف، عیب و کجی اهل عالم را اصلاح و به حق، راستی و درستی بازگرداند. خود امام زمان <small>علیه السلام</small> در روایتی که می‌فرمایند: «'''إِذَا أَذِنَ اللهُ لَنَا فِي القَولِ ظَهَرَ الحَقُّ وَ اضمَحَلَّ البَاطِل'''»،<ref>«زمانی که خدا به ما اجازه سخن گفتن دهد، حق آشکار می‌گردد و باطل از میان می‌رود». طوسی، الأمالی، ص ۲۸۹.</ref> کنایه از این است که انحراف و کجی‌ها از بین می‌رود و درستی و حق بر جهان حاکم می‌گردد.<ref>رفیعی، تفسير و شرح دعای ندبه، ص ۱۸۸ و ۱۸۷.</ref> | ||
<hr> | <hr> | ||
نسخهٔ ۲۸ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۱:۰۹
«المُنتَظَرُ لِإقامَةِ الأمتِ وَ العِوَج»؛[۱]
«مورد انتظار برای راست نمودن اختلاف و کجی».
لغات:
در کتاب‌های لغت، برای واژه‌ی «أَمت» معانی «مکان مرتفع[۲]، تپه‌های کوچک، سراشیبی، ارتفاع، اختلاف در چیزی»[۳] و «کجی، ضعف»[۴] ذکر شده است.
«عِوَج» به معنای «خمیدگی» و «کجی» است.[۵]
شرح:
رها کردن ولایت ائمه‌ی هدی علیهم السلام در عصر غیبت، موجب به انحراف کشیده شدن جوامع و ظلم و تعدّی از هر سو به طرف افراد جامعه شده است، تا جایی که برخی از مسلمانان، رفتار و کردار انحرافی خود را صحیح و آن را مطابق با موازین شرع می‌دانند! حال آن که به خود و دیگران ظلم و تعدّی می‌کنند و آن قدر غفلت آنها را گرفته که اصلاً توجّهی به زندگی انحرافی خود ندارند؛ ولی در این بین افرادی هم یافت می‌شوند که این حقیقت را درک کرده و مطابق فطرت پاک خود، می‌فهمند که از راهِ مستقیم دین منحرف شده و در انتظار ظهور یگانه منجی عالم بشریّت هستند که به برکت ظهور آن حضرت، قوانین و مقررات اسلامی اجرا شود و جامعه از عیب و انحراف، به صلاح و راستی و درستی بازگردد. لذا صفت یادشده به همین مطلب اشاره دارد و می‌فرماید: «أین المُنتَظَرُ لِإقامَةِ الأَمتِ وَ العِوَج»، یعنی کجاست آن آقایی که انتظارش را می‌کشند که اختلاف، عیب و کجی اهل عالم را اصلاح و به حق، راستی و درستی بازگرداند. خود امام زمان علیه السلام در روایتی که می‌فرمایند: «إِذَا أَذِنَ اللهُ لَنَا فِي القَولِ ظَهَرَ الحَقُّ وَ اضمَحَلَّ البَاطِل»،[۶] کنایه از این است که انحراف و کجی‌ها از بین می‌رود و درستی و حق بر جهان حاکم می‌گردد.[۷]
- ↑ سید بن طاووس، اقبال الاعمال، ص ۲۹۷؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج ۹۹، ص ۱۰۷.
- ↑ جوهری، صحاح، ج ۱، ص ۲۴۱؛ فیروز آبادی، قاموس، ج ۱، ص ۱۳۵.
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج ۲، ص ۵؛ فیروزآبادی، همان، همان جا.
- ↑ ابن منظور، همان، همان‌جا.
- ↑ فراهیدی، العین، ج ۲، ص ۱۸۴.
- ↑ «زمانی که خدا به ما اجازه سخن گفتن دهد، حق آشکار می‌گردد و باطل از میان می‌رود». طوسی، الأمالی، ص ۲۸۹.
- ↑ رفیعی، تفسير و شرح دعای ندبه، ص ۱۸۸ و ۱۸۷.