ممتحنه - آیه ۱۳

آیات مهدویت - سوره ممتحنه - آیه 13

«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ قَدْ یَئِسُوا مِنَ الْآخِرَةِ کَما یَئِسَ الْکُفَّارُ مِنْ أَصْحابِ الْقُبُورِ»

ای کسانی که ایمان آورده‌اید هرگز قومی را که خداوند بر آنان غضب کرده یار و دوست خود بگیرید که آنها از جهان آخرت مأیوس و ناامید هستند همچنانکه کافران از اهل قبور ناامیدند.

محمّد بن العبّاس (قال): حدّثنا علیّ بن عبداللّه، عن إبراهیم بن محمّد الثّقفیّ، قال: سمعت محمّد بن صالح بن مسعود، قال: حدّثنی أبو الجارود زیاد بن المنذر، عن من سمع علیّا علیه‌السّلام یقول:

«العجب کلّ العجب بین جمادی و رجب!» فقام رجل فقال: یا أمیرالمؤمنین ما هذا العجب الّذی لا تزال تعجب منه؟ فقال:

«ثکلتک أمّک! و أیّ العجب أعجب من أموات یضربون کلّ عدوّ للّه و لرسوله و لأهل بیته؟ ... و ذلک تأویل هذه الآیة: یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَتَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ قَدْ یَئِسُوا مِنَ الْآخِرَةِ کَما یَئِسَ الْکُفَّارُ مِنْ أَصْحابِ الْقُبُورِ فإذا اشتدّ القتل قلتم: مات و هلک، و أیّ واد سلک، و ذلک تأویل هذه الآیة: ثُمَّ رَدَدْنا لَکُمُ الْکَرَّةَ عَلَیْهِمْ وَ أَمْدَدْناکُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِینَ وَ جَعَلْناکُمْ أَکْثَرَ نَفِیراً.»

«محمد بن العباس: گوید: علی بن عبدالله، از ابراهیم بن محمد ثقفی حدیثمان داد، وی گفت: شنیدم محمد بن صالح بن مسعود گفت: ابوالجارود زیادین المنذر از کسی برایم حدیث گفت که شنیده بود امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام می‌فرماید:

عجب و همه عجب بين جمادی و رجب است، پس مردی بپا خاست و عرضه داشت: یا امیرالمؤمنین این چه شگفتی است که شما پیوسته از آن در تعجب هستید؟ فرمود: مادرت در عزایت بگرید، و کدام شگفتی از این عجیب‌تر است که مردگانی هر دشمن خدا و رسول او و اهل بیتش را بزنند؟ ... و این است تأویل این آیه: وای کسانی که ایمان آورده‌اید هرگز قومی را که خداوند بر آنان غضب کرده یار و دوست خود مگیرید که آنها از جهان آخرت مأیوس و ناامید هستند همچنانکه کافران از اهل قبور ناامیدند و هنگامیکه کشتار شدت یابد گویند: مرده و هلاک گشته، و به کدام وادی رفته است، و همان است تأویل این آیه: سپس بار دیگر شما را بر آنان باز سلطه دهیم و به وسیله اموال و فرزندان مدد نمائیم و تعداد افرادتان را بیشتر سازیم»

سیمای حضرت مهدی در قرآن، هاشم بن سلیمان بحرانی، قائمیه اصفهان ص ۳۷۹