حاجی علیا مکّی (دعا برای سختی‌ها)

تشرفات و ملاقات ها - حاجی علیا مکّی (دعا برای سختی‌ها)

سیّد مؤیّد جلیل، سیّدعلی‌خان مدنی شیرازی، نویسنده‌ی شرح صحیفه‌ی سجّادیّه و شرح صمدیّه و... در کتاب الکلم الطّیّب و الغیث الصّیّب می‌نویسد: به خطّ بعضی از دوستان خود از سادات بزرگوار صالح مورد اعتماد نوشته‌ای این چنین دیدم:

در ماه رجب سال هزار و نود و سه، از برادر فی الله، دوست راستین، که کمالات انسانی و صفات قدسی را در خود گردآورده، امیراسماعیل‌بن حسین‌بیک‌بن علیّ‌بن سلیمان جابری انصاری -انار الله برهانه- شنیدم که گفت: از شیخ صالح، پارسای پرهیزکار، شیخ حاجی علیا مکّی شنیدم که گفت:

من به تنگنا و فشار بی‌امان بدخواهان گرفتار شدم تا جایی که ترسیدم مرا بکشند و نابود کنند. بعد از این، نوشته‌ی این دعا را در جیب خود یافتم، بدون آن‌که کسی آن را به من بدهد. پس، از این اتّفاق تعجّب کردم و حیرت زده بودم.

آن‌گاه در خواب کسی را در لباس صالحان و زاهدان دیدم که به من می‌گوید: «ما فلان دعا را به تو عطا نمودیم؛ آن را بخوان که از تنگی و سختی نجات خواهی یافت.» و گوینده را نشناختم و تعجّبم بیشتر شد.

پس بار دیگر حجّت منتظر(علیه السلام) را دیدم و به من فرمود: آن دعایی را که به تو داده بودم بخوان و آن را به هر کس که خواستی بیاموز.

شیخ گفت: به راستی که آن دعا را چندین مرتبه تجربه کردم، پس گشایش را به سرعت دیدم. امّا بعد از مدّتی آن دعا گم شد و مدّتی ناپدید بود و من به خاطر از دست دادن آن افسوس می‌خوردم و از بدی عمل خود استغفار می‌کردم. پس شخصی نزد من آمد و گفت: «این دعا در فلان جا از دست تو افتاده است.» و در خاطرم نیامد که من به آن مکان رفته باشم. پس دعا را برداشتم و سجده‌ی شکر برای خدای تعالی به‌جاآوردم.

آن دعا این است:

بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحیمِ

رَبِّ أَسْأَلُكَ مَدَداً رَوْحانیّاً تُقَوّي بِهِ قُوايَ الْکُلّیَّةَ وَ الْجُزْئیَّةَ حَتّىٰ أَقْهَرَ بِمَبادِئِ نَفْسي کُلَّ نَفْسٍ قاهِرَةٍ، فَتَنْقَبِضَ لي إشارَةُ رَقائِقِهَا انْقِباضاً تَسْقُطُ بِهِ قُواها، حَتّىٰ لایَبْقىٰ فِي الْکَوْنِ ذو روحٍ إلّا وَ نارُ قَهْري قَدْ أَحْرَقَتْ ظُهورَهُ.

یا شَدیدُ یا شَدیدُ! یا ذَا الْبَطْشِ الشَّدیدِ! [یا قاهِرُ] یا قَهّارُ! أَسْأَلُكَ بِما أَوْدَعْتَهُ عِزْرائیلَ مِنْ أَسْمائِكَ الْقَهْریَّةِ فَانْفَعَلَتْ لَهُ النُّفوسُ بِالْقَهْرِ، أَنْ تودِعَني هٰذَا السِّرَّ في هٰذِهِ السّاعَةِ حَتّىٰ أُلَیِّنَ بِهِ کُلَّ صَعْبٍ، وَ أُذَلِّلَ بِهِ کُلَّ مَنیعٍ، بِقُوَّتِكَ یا ذَا الْقُوَّةِ الْمَتینَ.

به نام خداوند بخشایش‌گر مهربان

پروردگار من، از تو مددی روحی می‌خواهم که با آن، نیروهای کلّی و جزئی‌ام نیرومند گردد تا با توانایی‌های اصلی نفسم، بر هر نفس چیره‌ای، تسلّط یابم. پس (حتّی) اشاره‌های لطیف آنان چنان برایم به تنگ آید که نیروهایشان فروافتد، تا این‌که هیچ جان‌داری در گیتی نماند مگر آن‌که آتش چیرگی‌ام پشت او را بسوزاند.

ای نیرومند، ای نیرومند! ای صاحب انتقام سخت! ای چیره! ای بسیار غلبه‌کننده، به آن «اسماء قهریّه»ات که به عزرائیل سپردی، پس با چیرگی، جان‌ها در برابر او اثرپذیر و بی‌اراده گشتند، از تو می‌خواهم که این سرّ را در همین زمان به من بسپاری تا با آن، هر سختی را نرم، و هر بلندی را پست سازم، به نیروی تو ای صاحب‌نیروی استوار.

این دعا را سه مرتبه در سحر می خوانی، اگر ممکن شود؛ و صبح سه مرتبه، و شب سه مرتبه.

پس هرگاه کار بر کسی که این دعا را می‌خواند، سخت شود، بعد از خواندن آن، سی مرتبه بگوید:

یَا رَحْمنُ، یَا رَحیمُ، یَا أَرْحَمَ الرّاحِمینَ، أَسْأَلُكَ اللُّطْفَ بِما جَرَتْ بِهِ الْمَقادیرُ.

ای بخشایش‌گر، ای مهربان، ای مهربان‌ترین مهربانان، از تو لطف می‌خواهم در آن‌چه تقدیرها به آن جاری گشته است.

---

نجم ثاقب - باب هفتم: حکایات تشرّف‌یافتگان