ابوالمظفّر حمدانی
نیز در همان کتاب فرموده:
شیخ ثقه، ابوالمظفّر (و در بعضی نسخ ابوالفرج) علیّ‌بن حسین حمدانی، مورد اطمینان و شاخص و مورد توجّه طایفه‌ی امامیّه بود. او از سفرای امام صاحب الامر(علیه السلام) است.
شیخ مفید، ابوعبد‌الله محمّد‌بن محمّد‌بن نعمان حارثی بغدادی(رحمه الله) را درک نمود و در مجلس درس سیّد مرتضی و شیخ طوسی نشست و نزد شیخ مفید درس خواند و نزد آن دو بزرگوار درسی نخواند. پدرم، از پدرش، از او، کتاب‌هایش را روایت نموده است (و من به این طریق اجازه دارم که آنها را نقل کنم.) برخی از آن کتاب‌هاست: کتاب الغیبة، کتاب السّنّة، کتاب الزّاهر فی الاخبار، کتاب المنهاج، کتاب الفرائض.[۱]
ظاهر آن است که مراد منتجب‌الدّین از نشستن شیخ حمدانی در مجلس درس سیّد و شیخ، نیابت کردن او از ایشان در تدریس و تعلیم است، نه استفاده و شاگردی؛ چنان‌که از ادامه‌ی کلام معلوم می‌شود. و الله العالم.
نجم ثاقب - باب هفتم: حکایات تشرّف‌یافتگان
- ↑ الفهرست (للرّازی) / 101.