ناحیه‌ی مقدّسه
ناحیه‌ی مقدّسه
قبل از پرداختن به ترجمه، تذکّر این نکته لازم است که منظور از «ناحیه» به درستی مشخّص و روشن نشده است و در گفته‌های هیچ یک از علما ندیدم که به آن پرداخته باشند، جز شیخ ابراهیم کفعمی که در حاشیه‌ی فصل سی و ششم مصباح گوید: «ناحیه هر مکانی است که صاحب الامر(علیه السلام) در غیبت صغری در آن‌جا بوده و وکلا در آن‌جا خدمت آن حضرت رفت‌وآمد می‌کردند.»[۱] امّا مستندی برای این کلام خود بیان نکرده است. هرچند می‌توان این مضمون را از برخی روایات استفاده کرد؛ چنان‌که علیّ‌بن حسین مسعودی در کتاب اثبات الوصیّة روایت کرده است:
«ابومحمّد، امام حسن عسکری(علیه السلام) در سال دویست و پنجاه و نه به مادر خود فرمود به حج رود و به وی خبر داد که چه اتّفاقی برای آن حضرت در سال دویست و شصت خواهد افتاد. و حضرت صاحب(علیه السلام) را نیز حاضر نمود و به ایشان وصیّت کرد و اسم اعظم و مواریث و سلاح را به یگانه فرزندش تحویل داد.
پس مادر امام حسن عسکری(علیه السلام) به همراه حضرت صاحب(علیه السلام) به سوی مکّه حرکت نمود و ابوعلی، احمد‌بن محمّد‌بن مطهّر عهده‌دار تأمین نیازها بود.
وقتی در مسیر به یکی از منزل‌گاه‌ها رسیدند، قافله‌ها به بادیه‌نشینان برخوردند و آنان خبر از شدّت خطر و ترس، و کمی آب دادند. پس بیشتر مردم برگشتند، مگر کسانی که در «ناحیه» بودند. ایشان به مسیر ادامه دادند و سالم ماندند.
و روایت شده که دستور رفتن به ایشان رسید.»[۲]
امّا دانشمندان علم رجال تصریح کردند که به امام حسن عسکری(علیه السلام) بلکه به امام علیّ النّقی(علیه السلام) نیز صاحب ناحیه گفته می‌شود.[۳]
نجم ثاقب - باب هفتم: حکایات تشرّف‌یافتگان