انبیا - آیه ۱۲
آیات مهدویت - سوره انبیاء - آیه 12
«فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنا إِذا هُمْ مِنْها یَرْکُضُونَ»[۱]
پس چون عذاب ما را احساس کردند بناگاه از آن گریزان شوند .
علیّ بن إبراهیم، قال: حدّثنا محمّد بن جعفر، قال: حدّثنا عبد اللّه بن محمّد، عن أبی داود، عن سلیمان بن سفیان، عن ثعلبة، عن زرارة، عن أبی جعفر علیه‌السّلام فی قوله عزّوجلّ فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنا:
«یعنی بنی أمیّة إذا أحسّوا بالقائم من آل محمّد علیهم‌السّلام إِذا هُمْ مِنْها یَرْکُضُونَ * لا تَرْکُضُوا وَ ارْجِعُوا إِلی ما أُتْرِفْتُمْ فِیهِ وَ مَساکِنِکُمْ، لَعَلَّکُمْ تُسْئَلُونَ یعنی الکنوز الّتی کنزوها.»
قال علیه‌السّلام: «فیدخل بنو أمیّة إلی الرّوم إذا طلبهم القائم علیه‌السّلام ثمّ یخرجهم من الرّوم و یطالبهم بالکنوز الّتی کنزوها.»[۲]
علی بن ابراهيم: گوید: محمد بن جعفر حدیثمان داد، وی گفت: عبدالله بن محمد برایمان حديث آورد، از ابوداود، از سلیمان بن سفیان، از ثعلبه، از زراره، از امام ابوجعفر باقر عليه‌السلام درباره قول خدای عزوجل: پس چون عذاب ما را احساس نمودند یعنی بنی امیه هرگاه احساس کردند که قائم آل محمد عليهم‌السلام بپا خاسته است، و از آن گریزان شوند، نگریزید و به لذتها و خوشگذرانیها و مساکنی که در آنها بوده‌اید باز گردید باشد که مورد سؤال واقع شوید یعنی: گنجهایی که برای خود ذخیره کرده‌اند.
امام صادق عليه‌السلام فرمود: پس چون قائم عليه‌السلام در تعقیب بنی امیه می‌شود آنها به روم می‌روند، پس آن حضرت آنان را از روم بیرون می‌آورد و گنجهایی که پنهان کرده‌اند را از آنها مطالبه می‌نماید.
سیمای حضرت مهدی در قرآن، هاشم بن سلیمان بحرانی، قائمیه اصفهان ص ۴۵۰