حج - آیه ۳۹

متن و ترجمه قرآن

«أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ إِنَّ اللَّهَ عَلی نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ»

به کسانی که با آنان نبرد می‌شود اجازه جنگ داده شده به خاطر اینکه به آنها ستم شده و خداوند بریاری آنان تواناست.

محمّد بن العبّاس، قال: حدّثنا الحسین بن أحمد المکّیّ، عن محمّد بن عیسی، عن یونس، عن مثنّی الحنّاط، عن عبد اللّه بن عجلان، عن أبی جعفر علیه‌السلام فی قول اللّه عزّوجلّ: أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ إِنَّ اللَّهَ عَلی نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ قال: «هی فی القائم علیه‌السلام و أصحابه.»

محمد بن العباس: گوید: حسین بن احمد مکی [مالکی] از محمد بن عیسی، از یونس، از مثنی حتاط، از عبدالله بن عجلان، از حضرت ابوجعفر امام باقر عليه‌السلام حديثمان داد که آن جناب درباره فرموده خدای عزوجل: و به کسانی که با آنان نبرد می‌شود اجازه جنگ داده شده به خاطر اینکه به آنها ستم شده و خداوند بر یاری آنان تواناست و فرمودند: درباره حضرت قائم عليه‌السلام و اصحاب اوست».

علیّ بن إبراهیم، قال: حدّثنی أبی، عن ابن أبی عمیر، عن ابن مسکان، عن أبی عبد اللّه علیه‌السلام فی قوله: أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ إِنَّ اللَّهَ عَلی نَصْرِهِمْ لَقَدِیرٌ قال:

«العامّة یقولون: نزلت فی رسول اللّه صلّی‌اللّه‌علیه‌و‌اله‌و‌سلم لمّا أخرجته قریش من مکّة، و إنّما هو القائم علیه‌السلام إذا خرج یطلب بدم الحسین علیه‌السلام، و هو قوله: نحن أولیاء (کم فی) الدّم و طلب الدّیة.»

علی بن ابراهيم: گوید: پدرم از ابن ابی عمیر، از ابن مسکان، از حضرت ابی عبدالله امام صادق عليه‌السلام برایم حدیث گفت که آن حضرت راجع به فرموده خداوند: به کسانی که با آنان نبرد می‌شود اجازه جنگ داده شده به خاطر اینکه به آنها ستم شده و خداوند بریاری آنان تواناست فرمود: اهل سنت می‌گویند: این آیه درباره پیغمبر صلى‌الله‌عليه‌وآله نازل شد هنگامیکه کفار قریش آن حضرت را از مکه بیرون کردند، و حال آنکه او قائم عليه‌السلام است که چون خروج کند برای حسین علیه‌السلام خونخواهی نماید، و این است فرمایش او که ما اولیای خون و طالبان دیه هستیم».

(و نیز روایت شده که آیه‌ی مزبور در بارۀ آل محمد عليهم‌السلام و درباره حضرت علی و حسن و حسین علیهم‌السلام است، این روایات در کتاب البرهان یاد شده اند).

سیمای حضرت مهدی در قرآن، هاشم بن سلیمان بحرانی، قائمیه اصفهان ص ۲۵۲