آیات مهدویت - سوره یونس ۲۵
«حَتَّى إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَها وازَّيَّنَتْ وَ ظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَيْهَا، أَتاها أَمْرُنَا لَيْلاً أَوْ نَهاراً فَجَعَلْنَاهَا حَصيداً كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بالأمس، كذلِکَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ»[۱]
تا آنگاه که زمین از خرمی و سبزی بخود زیور بسته و آرایش کرده و مردمش خود را بر آن قادر و متصرف پندارند ناگهان فرمان ما به شب یا روز در رسد و آنهمه زیور زمین را درو کنیم و چنان خشک گردد که گوئی دیروز در آن هیچ نبوده اینگونه خداوند آیاتش را برای اهل فکر بیان می‌کند.
أبو جعفر محمد بن جرير الطّبریّ، قال: أخبرنی أبوالحسين محمد بن هارون بن موسى، عن أبيه، قال: حدّثنا أبو على الحسن بن محمد[۲] النهاوندی، قال: حدّثنا محمد بن أحمد القاشانی، قال: حدّثنا على بن سيف، قال: حدَثنی أبی، عن المفضّل بن عمر، عن أبی عبد الله عليه‌السلام، قال:
«نزلت في بني فلان ثلاث آيات:
قوله عزّوجلّ: حَتَّى إِذا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَها وازَّيَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَيْها أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلاً أَوْ نَهَاراً يعنى القائم بالسّيف فَجَعَلْناها حَصِيداً كَأَنْ لَمْ تَغْن بالأمس وقوله عزّوجلّ: فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْءٍ، حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْنَاهُمْ بَغْتَهً فَإِذَا هُمْ مُبْلِسُونَ، فَقُطِعَ دابِرُ الْقَوْمِ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ[۳] - قال أبو عبدالله عليه‌السلام: -بالسيف.
و قوله عزّوجلّ: فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنا إِذا هُمْ مِنْهَا يَرْكُضُونَ. لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلى ما أَتْرِفْتُمْ فِيهِ وَ مَساكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْئَلُونَ[۴] يعنى القائم عليه‌السلام يسأل بنی فلان عن كنوز بنی أميه.»[۵]
«ابو جعفر محمد بن جریر طبری گوید: ابوالحسن محمد بن هارون بن موسی از پدرش برایم خبر گفت که: ابوعلی حسن بن على نهاوندی حدیثمان داد، وی گفت: محمد بن احمد کاشانی حدیثمان داد، گفت: علی بن سیف حدیثمان داد، گفت: پدرم از مفضل بن عمر، از حضرت ابی عبدالله امام صادق علیه‌السلام برایم حدیث گفت که آن حضرت فرمود:
درباره بنی فلان سه آیه نازل شد: فرموده خدای عزوجل: {تا آنگاه که زمین از خرمی و سرسبزی بخود زیور بسته و آرایش کرده و مردمش خود را بر آن قادر و متصرف پندارند ناگاه فرمان ما به شب یا روز در رسد یعنی حضرت قائم با شمشیر و پس آنهمه زیور زمین را درو کند و چنان خشک گردد که انگار دیروز در آن هیچ نبوده.
و فرموده خدای عزوجل: در بهای همه چیز را بر آنها گشودیم تا آنگاه که به آنچه عطا شدند شادمان و مغرور گشتند به ناگاه آنها را [به کیفر اعمالشان] گرفتار کردیم و در آن هنگام خوار و ناامید شدند، پس ریشه قومی که ستم پیشه بودند کنده شد و ستایش خدای را که پروردگار عالمیان است امام ابو عبدالله صادق عليه‌السلام فرمود: به وسیله شمشیر.
و فرموده خدای عزوجل: پس چون عذاب ما را احساس نمودند از آن گریزان گشتند، نگریزید و به آنچه از خوشگذرانیها و لذتها و مساکن بوده‌اید باز گردید تا شاید پرسش شوید یعنی قائم علیه‌السلام از بنی فلان راجع به گنج‌های بنی امیه پرسش می‌نماید.
