شوری - آیه ۲۴

آیات مهدویت - سوره شوری - آیه 24

أَمْ یَقُولُونَ: افْتَری عَلَی اللَّهِ کَذِباً؟ فَإِنْ یَشَإِ اللَّهُ یَخْتِمْ عَلی قَلْبِکَ وَ یَمْحُ اللَّهُ الْباطِلَ وَ یُحِقُّ الْحَقَّ بِکَلِماتِهِ ...

بلکه جاهلان گویند او [رسول اکرم] بر خداوند دروغ بسته که محبت و پیروی از خاندانش را بر امت واجب کرد، چنین نیست هرگز رسولی نتواند بر خداوند دروغ بندد که اگر خدا خواهد بر قلب تو مهر زند و باطل را از بین می برد و حق را به کلمات خود پایدار و برقرار می سازد...

علیّ بن إبراهیم، قال: حدّثنی أبی، عن ابن أبی نجران، عن عاصم بن حمید، عن محمّد بن مسلم، قال: سمعت أبا جعفر علیه السّلام یقول فی قول اللّه (عزّ و جلّ):

قُلْ: لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی «یعنی فی أهل بیته.»

قال: «جاءت الأنصار إلی رسول اللّه صلّی اللّه علیه و اله و سلم فقالوا: إنّا قد آوینا و نصرنا فخذ طائفة من أموالنا [ف] استعن بها علی ما نابک، فأنزل اللّه (تعالی): قُلْ: لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً یعنی علی النّبوّة إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی أی فی أهل بیته.»

ثمّ قال: «ألا تری أنّ الرّجل یکون له صدیق و فی [نفس] ذلک الرّجل شی ء علی أهل بیته فلا یسلم صدره، فأراد اللّه أن لا یکون فی نفس رسول اللّه صلّی اللّه علیه و اله و سلم شی ء علی أمّته ففرض علیهم المودّة فی القربی فإن أخذوا أخذوا مفروضا، و إن ترکوا ترکوا مفروضا.

قال علیه السّلام: «فانصرفوا من عنده، و بعضهم یقول: عرضنا علیه أموالنا فقال:

قاتلوا عن أهل بیتی [من بعدی] ، و قالت طائفة: ما قال هذا رسول اللّه صلّی اللّه علیه و اله و سلم، و جحدوه و قالوا کما حکی اللّه (تعالی): أَمْ یَقُولُونَ: افْتَری عَلَی اللَّهِ کَذِباً؟ فقال اللّه:

فَإِنْ یَشَإِ اللَّهُ یَخْتِمْ عَلی قَلْبِکَ قال: لو افتریت، وَ یَمْحُ اللَّهُ الْباطِلَ یعنی یبطله وَ یُحِقُّ الْحَقَّ بِکَلِماتِهِ یعنی [بالنّبیّ و] بالأئمّة و القائم من آل محمّد علیهم السّلام، إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ. ثمّ قال: وَ هُوَ الَّذِی یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ یَعْفُوا عَنِ السَّیِّئاتِ إلی قوله: وَ یَزِیدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ یعنی الّذین قالوا ما قال رسول اللّه صلّی اللّه علیه و اله و سلم، ثمّ قال: وَ الْکافِرُونَ لَهُمْ عَذابٌ شَدِیدٌ.»

علی بن ابراهیم: گوید: پدرم برایم حدیث گفت، از ابن ابی نجران، از عاصم بن حميد، از محمد بن مسلم که گفت: شنیدم حضرت ابوجعفر باقر عليه السلام راجع به قول خدای عز و جل: بگو [ای رسول ما] از شما اجر رسالت جز این نخواهم که مودت خاندانم را داشته باشید، فرمود: یعنی در مورد اهل بیت او، فرمود: أنصار به حضور رسولخدا صلی الله عليه وآله آمدند و عرضه داشتند: ما شما را پناه دادیم و یاری کردیم، پس بخشی از اموالمان را بگیر و در حوائج خود صرف کن، پس خدای تعالی این آیه را نازل کرد: بگو از شما اجر رسالت نخواهم [یعنی بر نبوت] مگر مودت با خاندانم یعنی درباره اهل بیتش.

و سپس فرمود: نمی بینی که چنانچه مرد دوستی داشته باشد و در [دل] آن مرد نسبت به خاندانش چیزی باشد سینه اش قرار نخواهد یافت، پس خداوند خواست که در دل رسولخدا صلى الله عليه وآله بر امتش [اهل بیتش] چیزی نباشد، پس مودت در مورد قربی را بر ایشان فرض و واجب کرد، که اگر آن را انجام دهند واجبی را بجای آورده باشند و چنانچه واگذارند فریضه ای را ترک گفته اند.

امام باقر عليه السلام افزود: پس انصار از خدمت آن حضرت بیرون رفتند در حالیکه بعضی از آنان می گفتند: ما اموالمان را عرضه داشتیم و او در جواب گفت: به دفاع از خاندان من پس از من جنگ کنید، و گروهی دیگر گفتند: این را رسول خدا نگفته، و این مطلب را انکار نمودند و چنانکه خدای تعالی از آنها حکایت کرده

گفتند: بلکه گویند او بر خداوند دروغ بسته که خداوند فرمود: { اگر خدا خواهد بر قلب تو مهر زند و فرمود: یعنی اگر افترا بندی و باطل را محو می کند یعنی ابطال می نماید، و حق را به کلمات خود پایدار و برقرار می سازد ؛ یعنی: به وسيله پيغمبر و امامان و قائم از آل محمد عليهم السلام [كلمات خویش را برقرار می سازد و همانا او به اسرار دلها کاملا آگاه است ، سپس خداوند فرمود: و اوست خدائی که توبه بندگانش را می پذیرد و از گناهان می گذرد و تا آنجا که فرموده: { و از فضل خود بر آنان می افزاید } منظور آنان هستند که مانند گفته رسولخدا صلی الله عليه وآله را گفتند و از فرموده آن جناب پیروی کردند ، سپس فرمود: ولی برای کافران عذاب سختی خواهد بود.

و روایات بسیاری از طریق شیعه و سنی وارد شده مبنی بر اینکه این آیه درباره مودت اهل البيت عليهم السلام نازل گشته، این روایات بی کم و کاست در کتاب «البرهان » ذکر شده است.

سیمای حضرت مهدی در قرآن، هاشم بن سلیمان بحرانی، قائمیه اصفهان ص 336