محمّد بن احمد بن ابی‌اللّیث (دعای فرج)
تشرفات و ملاقات ها - محمّد بن احمد بن ابی‌اللّیث (دعای فرج)
شیخ جلیل القدر، فضل‌بن حسن طبرسی، نویسنده‌ی تفسیر مجمع البیان، در کتاب کنوز النّجاح نقل کرده که در شهر بغداد، در مقابر قریش (کاظمین)، این دعا را حضرت صاحب الزّمان(علیه السلام) در خواب به ابی‌الحسن، محمّد‌بن احمد‌بن ابی‌اللّیث آموخت.
او از ترس کشته شدن به مقابر قریش گریخته و پناه برده بوده، پس به برکت خواندن این دعا، از کشته شدن نجات یافته است.
ابوالحسن گوید: آن حضرت به من آموخت که بگویم:
اللهم عَظُمَ الْبَلاءُ. وَ بَرِحَ الْخَفاءُ. وَ انْقَطَعَ الرَّجاءُ. وَ انْکَشَفَ الْغِطاءُ. وَ ضاقَتِ الْأَرْضُ. وَ مُنِعَتِ السَّماءُ. وَ إلَیْكَ یا رَبِّ الْمُشْتَکىٰ. وَ عَلَیْكَ الْمُعَوَّلُ فِي الشِّدَّةِ وَ الرَّخاءِ.
خدایا گرفتاری بزرگ شد. و پنهان آشکار گشت. و امید بریده شد. و پرده کنار رفت. و زمین تنگ شد. و (از برکات) آسمان جلوگیری شد. فریاد شِکوه تنها به سوی توست. و در سختی و فراخی تنها تکیه‌گاه تویی.
اللهم فَصَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، أُولِي الْأَمْرِ، الَّذینَ فَرَضْتَ عَلَیْنا طاعَتَهُمْ، فَعَرَّفْتَنا بِذٰلِكَ مَنْزِلَتَهُمْ. فَفَرِّجْ عَنّا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلاً قَریباً، کَلَمْحِ الْبَصَرِ أَوْ هُوَ أَقْرَبُ.
خدایا، پس بر محمّد و آل محمّد درود فرست؛ آن ولیّ‌امرها که فرمان‌بری از آنان را بر ما واجب ساختی، و این‌گونه جایگاهشان را به ما شناساندی. پس به حقّ آنان، برای ما گشایشی زود و نزدیک مانند چشم بر هم زدن یا زودتر، قرار ده.
یا مُحَمَّدُ یا عَليُّ! اِکْفیاني، فَإنَّکُما کافیايَ. وَ انْصُراني، فَإنَّکُما ناصِرايَ. یا مَوْلايَ یا صاحِبَ الزَّمانِ، الْغَوْثَ! الْغَوْثَ! أَدْرِکْني! أَدْرِکْني! أَدْرِکْني![۱]
ای محمّد و ای علی! شما مرا کفایت کنید، که به راستی شما برای من کفایت‌کننده‌اید. و مرا یاری کنید، که به راستی شما برای من یاورید. ای مولای من ای صاحب الزّمان، به فریاد رس! به فریاد رس! مرا دریاب! مرا دریاب! مرا دریاب!
راوی گفت: حضرت هنگام گفتن «یا صاحب الزّمان»، به سینه‌ی مبارک خود اشاره می‌نمود.[۲]
مؤلّف گوید: ظاهر آن است که منظور از این اشاره این است که در وقت گفتن «یا صاحب الزّمان»، باید مرا قصد نمود.
البتّه این دعا با تفاوت‌هایی در عبارت، ذیل حکایت اوّل در تعقیب نماز آن حضرت گذشت.
نجم ثاقب - باب هفتم: حکایات تشرّف‌یافتگان