آیات مهدویت - سوره ابراهیم ۴۶
«وَ سَكَنْتُمْ فِی مَساكِنِ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ»[۱]
و در منازل و مساکن ستمگران پیش از خودتان مسکن گرفتید.
العياشی، بإسناده: عن سعد بن عمر، عن غير واحد ممن حضر أبا عبدالله، و رجل يقول: قد ثبت دار صالح و دار عیسی بن علی ... ذكر دور العباسيين، فقال رجل: أراناها الله خرابا أو خرّبها بأيدينا، فقال له أبو عبدالله عليه‌السلام:
«لا تقل هكذا، بل يكون مساكن القائم و أصحابه، أما سمعت الله عزوجل يقول: وسَكَنْتُمْ فِى مَسَاكِنِ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ»[۲]
عیاشی: بسند خود از سعد بن عمر، از چند نفر از کسانی که در محضر امام ابو عبدالله صادق عليه‌السلام شرفیاب بوده‌اند روایت آورده که: مردی در آن مجلس [با تأسف] می‌گفت خانه صالح و خانه عیسی بن علی بر جای مانده و از خانه‌های عباسیان یاد کرد مردی دیگر گفت: خداوند آن خانه‌ها را در حال خرابی بما بنمایاند، یا آنها را به دست ما خراب کند. حضرت ابو عبدالله صادق علیه‌السلام به او فرمود: چنین سخنی مگوی، بلکه اینها مساکن حضرت قائم و اصحابش خواهد شد، آیا نشنیده‌ای که خدای عزوجل فرماید: و در منازل و مساکن ستمگران پیش از خودتان مسکن گرفتید»
سیمای حضرت مهدی در قرآن، هاشم بن سلیمان بحرانی، قائمیه اصفهان ص ۲۲۴
