آیات مهدویت - سوره اعراف ۱۵۸
آیات مهدویت - سوره اعراف ۱۵۸
الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِى الأمى الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوباً عِنْدَهُمْ فِي التَّوْرَاءِ وَ الْإِنْجِيلِ يَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ يُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَاتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَائِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ والأَغْلال التى كانتْ عَلَيْهِمْ، فَالَّذِينَ آمَنُوا بِهِ وَ عَزَّرُوهُ وَ نَصَرُوهُ وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَهُ أُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ1
آنانکه پیروی کنند از رسول و پیامبر امی حضرت محمد صلى الله علیه و آله وسلم که در تورات و انجیلی که نزد آنانست (نام و اوصافش را) نگاشته یابند (که آن رسول) آنها را امر به معروف و نهی از منکر خواهد کرد و چیزهای پاکیزه را برایشان حلال و پلیدیها را حرام میگرداند، و بار سنگین و غل و زنجیرهایی که بر گردنشان بود، از آنها برگیرد. پس کسانیکه به او ایمان آوردند و او را گرامی داشته و یاری نموده و از آن نوری که همراه وی نازل گشت پیروی کردند، آنان همان رستگارانند .
محمد بن يعقوب عن عده من أصحابنا، عن أحمد بن محمد بن أبي نصر، عن حماد بن عثمان، عن أبي عبيده الحذاء، قال: سألت أبا جعفر عليه السلام عن الاستطاعه وقول الناس.
قال و تلا هذه الآيه: ولا يزالُونَ مُخْتَلِفِينَ، إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّك و إنذلكَ خَلَقَهُمْ2 : «يا أبا عبيده، الناس مختلفون في إصابه القول و كلهم هالك..»
قال: قلت قوله: إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّكَ قال: هم شيعتنا و لرحمته خلقهم و هو قوله: ولذلك خَلَقَهُمْ يقول عز و جل : لطاعه الإمام. الرحمة التي يقول: و رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ ءٍ3 يقول: علم الإمام. و وسع علمه - الذي هو من علمه - كُلَّ شَيْ ءٍ، هو شیعتنا.
ثم قال: «فَسَأَكْتُبُها لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ يعنى ولايه غير الإمام وطاعته.» ثم قال: «يجدُونَهُ مَكتوباً عِنْدَهُمْ فِي التَّوْرَاءِ وَ الْإِنْجِيلِ يعنى النَّبِيَ صلى الله عليه و اله و سلم، و الوصى، والقائم عليه السلام يأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ إذا قام - وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ و المنكر من أنكر فضل الإمام وجحده، و يُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّباتِ أخذ العلم من أهله، ويُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الخبائث والخبائث قول من خالف، وَيَضَعُ عَنْهُمْ إصْرَهُمْ وهي الذُّنوب التي كانوا فيها قبل معرفتهم فضل الإمام، والأغلال التي كانتْ عَلَيْهِم والأغلال ما كانوا يقولون مما لم يكونوا أمروا به من ترك فضل الإمام. فلما عرفوا فضل الإمام وضع عنهم إصرهم و الإصر: الذنب و هي الآصار.
ثم نسبهم فقال: فَالَّذِينَ4 آمَنُوا بِهِ یعنی بالإمام: و عَزَّرُوهُ وَ نَصَرُوهُ وَاتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِى أُنْزِلَ مَعَهُ أُولِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ يعنى الذين اجتنبوا الجبت والطاغوت أن يعبدوها والجبت والطاغوت فلان و فلان و العباده طاعه الناس لهم...
ثم قال: وَ أَنبُوا إِلى رَبِّكُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْل ...) 5
ثم جزاهم فقال: لَهُمُ الْبُشْرَى فِى الْحَياةِ الدُّنْيا و في الآخِرَه6 والإمام يبشرهم بقيام القائم عليه السّلام و بظهوره ويقتل أعدائهم و بالنجاه في الآخرة والورود على محمد صلى الله عليه واله وسلم والصادقين على الحوض.7
محمد بن یعقوب از عده ای از اصحابمان از احمد بن محمد بن ابی ،نصر از حماد بن عثمان از ابوعبیده حذاء آورده که گفت: از حضرت ابو جعفر امام باقر علیه السلام درباره استطاعت و سخنان مردم پرسیدم. آن حضرت علیه السلام در حالیکه این آیه را تلاوت کرد: مردم همواره از لحاظ عقیده مختلف خواهند بود مگر آن را که پروردگار تو رحم فرماید و به راه حق هدایت کند و برای همین آنان را آفرید، فرمود: ای ابوعبیده؛ مردم در رسیدن به قول حق در اختلافند و همگی در معرض هلا کتند.
راوی گوید: عرضه داشتم: فرموده خداوند مگر آن را که پروردگار تو رحم فرماید و آن حضرت علیه السلام فرمود: آنان شیعیان مایند و برای رحمت خاص خود ایشان را آفریده، و همین است که فرموده: و برای همین آنان را آفرید خدای ( عز و جل) می فرماید: برای اطاعت امام آن رحمتی که فرموده: و رحمت من همه چیز را فرا گرفته، و منظور خداوند علم امام است که از علم خداوند سرچشمه گرفته و همه چیز را فرا گرفته، ایشان شیعیان مایند.
سپس امام باقر عليه السلام فرمود: آن رحمت را برای کسانی که پرهیز میکنند خواهم نوشت؛ یعنی از ولایت و اطاعت غیر از امام پرهیز میکنند، سپس فرمود: او را نزد خود در تورات و انجیل نوشته میابند به منظور از او پیغمبر صلی الله عليه و آله وسلم، و وصی، و قائم علیهما السلام می باشد، و آنانرا به معروف امر میکند و هرگاه بپا خیزد، و از منکر ایشان را باز می دارد و منکر کسی است که برتری و فضیلت امام را انکار نماید و رد کند، و چیزهای پاکیزه را برایشان حلال می نماید، یعنی : گرفتن علم از اهل آن، و پلیدیها را بر آنان حرام می دارد [پلیدیها] گفتار مخالفین است، و بار سنگین را از گردنشان برگیرد و آن گناهانی است که پیش از شناختن فضیلت امام علیه السلام در آنها بودند و غل و زنجیرهایی که بر آنها بود و لها همان حرفهایی است که بر زبان میراندند در ترک فضیلت امام، در صورتیکه به آنها امر نشده بودند، پس چون فضل امام را شناختند بارشان را از دوششان کنار گذاشت، و «اصر» همان گناه است و گناهان بارهای سنگینند.
آنگاه خداوند آنان را معرفی کرد و فرمود: [آنان که به او ایمان آوردند؛ یعنی به امام، و او را گرامی داشته و یاری نموده و از آن نوری که همراه وی نازل گشت پیروی کردند آنان همان رستگارانند یعنی کسانی که دوری گزیدند از عبادت جبت و طاغوت و منظور از جبت و طاغوت فلان و فلان است، و عبادت: همان اطاعت مردم از ایشان میباشد، سپس فرمود: به درگاه خداوند توبه و انابه کنید و تسلیم امر او شوید پیش از آنکه... سپس ایشان را پاداش داده و فرماید: * برای آنان مژدگانی و بشارت در زندگی دنیا و آخرت خواهد بود و امام آنان را به قیام حضرت قائم علیه السلام و ظهور او، و کشته شدن دشمنانشان، و نجات در آخرت و وارد شدن بر حضرت محمد صلى الله علیه و آله وسلم و امامان راستین علیهم السلام کنار حوض کوثر] بشارت میدهد .
سیمای حضرت مهدی در قرآن، هاشم بن سلیمان بحرانی، قائمیه اصفهان ص 161
1- اعراف (۷): ۱۵۸
2- هود (۱۱): ۱۱۹- ۱۲۰.
3- اعراف (۷): ۱۵۷ .
4- در مأخذ: الّذين.
5- زمر (۳۹): ۵۵.
6- یونس (۱۰): ۶۵.
7- کافی ۱: ۴۲۹ [کتاب الحجه، باب فيه نكت و نتف ... ۱۰۸، ح ۸۳]. حدیث بدین صورت آمده است. نیمه ی نخست این آیه در قرآن چنین است: وَ الَّذِينَ اجْتَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ يَعْبُدُوها و أَنابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشرى ... زمر (۳۹): ۱۸.
