آیات مهدویت - سوره یونس ۳۶
«قُلْ: هَلْ مِنْ شُرَكَائِكُمْ مَنْ يَهْدِى إِلَى الْحَقِّ؟ قُل: اللَّهُ يَهْدِى لِلْحَقِّ. أَفَمَنْ يَهْدِى إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدىَّ إِلَّا أَنْ يُهْدى فَمَا لَكُمْ؟ كَيْفَ تَحْكُمُونَ؟»[۱]
بگو [ای پیامبر] آیا هیچ کدام از شرکاء شما (مشرکان) کسی را به راه حق هدایت می‌کند، بگو تنها خدا است که (خلق را) به سوی حق هدایت می‌فرماید آیا آنکه خلق را به راه حق رهبری می‌کند سزاوارتر به پیروی است با آنکه هدایت نتواند کرد مگر آنکه خود هدایت شود، پس شما را چه شده و چگونه چنین قضاوت باطل می‌کنید.
محمد بن يعقوب، عن أبي علىّ الأشعری: عن محمّد بن عبد الجبّار، عن ابن فضّال والحجّال، جميعا عن ثعلبه (بن ميمون)، عن عبدالرّحمان بن مسلمه الجريریّ قال: قلت لأبی عبدالله عليه‌السلام: يوبّخونا و يكذّبونا أنّا نقول: إن صيحتين تكونان، يقولون: من أين تعرف المحقّه من المبطله إذا كانتا؟
قال: «فماذا تردّون عليهم؟» قلت: ما نردّ عليهم شيئا.
قال: «قولوا: يصدّق بها إذا كانت من كان يؤمن بها من قبل، إنّ يَهِدِّى إِلَّا أَنْ يُهْدَى فَما لَكُمْ؟ كَيْفَ تَحْكُمُونَ؟»
محمد بن یعقوب: از ابوعلی اشعری، از محمد بن عبدالجبار، از ابن فضال و حال روایت آورده که هر دو از ثعلبه (بن میمون) از عبدالرحمن بن مسلمه جریری روایت کرده‌اند که گفت:
به حضرت ابو عبدالله امام صادق علیه‌السلام عرضه داشتم [مخالفین] ما را توبیخ و سرزنش می‌کنند و دروغگو می‌شمارند اینکه می‌گوئیم: دو صیحه خواهد بود، آنها می‌گویند: از کجا معلوم می‌شود که کدام حقیقت است و کدام باطل؟ فرمود: در پاسخ آنها چه می‌گوئید؟ عرض کردم: چیزی در رد آنها نمی‌گوئیم. فرمود بگوئید: کسی که پیشتر به آن ایمان داشته آن را تصدیق خواهد کرد، همانا خدای عزوجل می‌فرماید. «آیا آنکه خلق را به راه حق رهبری می‌کند سزاوارتر به پیروی است یا آنکه هدایت نتواند کرد مگر آنکه خود هدایت شود، پس شما را چه شده و چگونه چنین قضاوت باطل می‌کنید»
محمد بن إبراهيم النعمانی فی كتاب الغيبه، قال: أخبرنا أحمد بن محمد ابن سعيد قال: حدّثنی[۲] على بن الحسن التيملی، عن أبيه، عن محمد بن خالد، عن ثعلبه بن ميمون، عن عبدالرحمان بن مسلمه الجريری، قال:
قلت لأبی عبدالله عليه‌السلام: «إنّ النّاس يوبّخونا ...» و ذكر الحديث.[۳]
محمد بن ابراهیم نعمانی: در کتاب الغیبه گوید: احمد بن محمد بن سعید خبرمان داد، گفت: حدیثم [حدیثمان داد علی بن الحسن والحسين] تيملی، از پدرش، از محمد بن خالد، از ثعلبه بن میمون، از عبدالرحمن بن مسلمه جریری که گفت: به حضرت ابوعبدالله امام صادق علیه‌السلام عرضه داشتم: مردم ما را سرزنش و توبیخ می‌کنند ... و همین حدیث را یاد کرده است.
محمد بن يعقوب، عن أبی على الأشعرى: عن محمد، عن ابن فضّال و الحجال، عن داود بن فرقد، قال: سمع رجل من العجليّه هذا الحديث، قوله: ينادی مناد: «ألا إن فلان بن فلان و شيعته هم الفائزون» أول النّهار، و ينادى آخر النهار: «ألا إن عثمان و شيعته هم الفائزون» [قال: و ينادى أوّل النهار منادى آخر النهار].
فقال الرّجل: فما يدرينا أيّما الصّادق[۴] من الكاذب؟ فقال: يصدق [ه عليها] من كان يؤمن بها قبل أن ينادى. «إن الله عزوجل يقول: أَفَمَنْ يَهْدِى إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبِعَ أمَّنْ لا يَهِدِّى إلَّا أَنْ يُهْدَى فَمَا لَكُمْ؟ كَيْفَ تَحْكُمُونَ؟»[۵]
محمد بن یعقوب از ابوعلی اشعری، از محمد، از ابن فضال و حجال از داود بن فرقد روایت آورده که گفت: مردی از عجلیه این حدیث را شنید که حضرت فرموده: منادی بانگ می‌زند آگاه باشید که فلان فرزند فلان و شیعیانش رستگارند، اول روز این ندا می‌شود، و در آخر روز منادی ندا می‌دهد آگاه باشید که عثمان و پیروانش رستگارند و همان صدای منادی اول روز است که در آخر روز به گوش می‌رسد. پس آن مرد گفت: چگونه بدانیم کدام راستگو و کدام دروغگو است؟ در جواب گفت: کسی که پیش از آنکه ندا شود به آن ایمان داشته آن را تصدیق خواهد کرد، خدای عزوجل می‌فرماید: «آیا آنکه خلق را به راه حق رهبری می‌کند سزاوارتر به پیروی است یا آنکه هدایت نتواند کرد مگر آنکه خود هدایت شود، پس شما را چه شده و چگونه چنین قضاوت باطل می‌کنید.»
ابن بابویه، قال: حدّثنا محمد بن الحسن [بن أحمد] بن الوليد [رضى الله عنه قال: حدثنا الحسين بن الحسن بن أبان، عن الحسين
بن سعيد، عن النضر بن] سويد، عن يحيى الحلبی، عن الحارث بن المغيره البصریّ، عن ميمون البان، قال:
كنت عند أبی عبد الله[۶] عليه‌السلام فی فسطاطه فرفع جانب الفسطاط فقال:
«إن أمرنا (لو) قد كان (لكان) أبين من هذه الشّمس (المضيئه). ثم قال:
«ينادی مناد من السماء: فلان بن فلان هو الإمام باسمه، و ينادى إبليس لعنه الله من الأرض كما نادی برسول الله صلى‌الله‌عليه‌واله‌وسلم ليله العقبه.»[۷]
ابن بابویه گوید: محمد بن الحسن بن احمد ابن الوليد (رضی‌الله‌عنه) حدیثمان داد، گفت: حسین بن حسن بن ابان، از حسین بن سعید، از نضر بن سوید، از یحیی حلبی، از حارث بن المغیره بصری، از میمون البان حدیثمان داد، وی گوید:
در محضر امام ابو عبدالله صادق (ابو جعفر باقر) علیه‌السلام در خیمه‌اش بودم که گوشه خیمه را برداشت و فرمود: همانا هرگاه امر ما واقع شود از این خورشید درخشان روشنتر خواهد بود. سپس فرمود: منادیی از سوی آسمان بانگ خواهد زد که: فلان فرزند فلان همان امام است، و نام او را می‌برد، و ابلیس [که لعنت خدا بر او باد] از زمین بانگ خواهد زد همچنانکه شب عقبه در مورد رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله بانگ زد.»
عنه، قال: حدّثنا أبی رضى الله عنه، قال: حدّثنا سعد بن عبدالله، قال: حدّثنا محمد بن الحسين بن أبی الخطّاب، عن جعفر بن بشير، عن هشام بن سالم، عن زراره، عن أبی عبد الله عليه‌السلام، قال:
«ينادی مناد (من السماء) باسم القائم عليه‌السلام.» قلت: خاص أو عام؟ قال:
«عامّ، يسمع كلّ قوم بلسانهم.» قلت: فمن يخالف القائم عليه‌السلام و قد نودى باسمه؟
قال: «لا يدعهم إبليس حتّى ينادى [فى آخر الليل و يشكك الناس.»].[۸]
و از اوست که گوید: پدرم رضی‌الله‌عنه حدیثمان گفت: سعد بن عبدالله حدیثمان داد، وی گفت: محمد بن الحسين بن ابی الخطاب، از جعفر بن بشیر، از هشام بن سالم، از زراره، از حضرت ابی عبدالله امام صادق علیه‌السلام حدیثمان داد، که آن جناب فرمودند: منادی (از سوی آسمان) بنام حضرت قائم علیه‌السلام بانگ خواهد زد. زراره گوید: پرسیدم: خصوصی است یا عمومی؟ فرمود: عمومی است، هر قومی آن را به زبان خودشان می‌شنوند. عرض کردم: پس چه کسی با حضرت قائم علیه‌السلام مخالفت خواهد کرد در حالیکه نام او ندا می‌شود؟ فرمود: ابلیس آنها را وانخواهد گذارد تا اینکه [در آخر شب] ندا می‌کند و مردم را به شک می‌اندازد.»
و عنه، قال: حدّثنا محمّد بن علىّ ماجيلويه رضى‌الله‌عنه، عن عمّه محمّد بن أبی القاسم، عن محمّد بن على الكوفیّ، عن أبيه، عن أبی المغرا،[۹] عن المعلى بن خنيس، عن أبی عبدالله عليه‌السلام قال:
«صوت جبرئيل من السّماء، و صوت إبليس من الأرض، فاتّبعوا الصّوت الأوّل، وإيّاكم و الأخير أن تفتتنوا به.»[۱۰]
و از اوست که گفت: محمد بن علی ماجيلويه حدیثمان داد، از [عمویش] محمد بن ابی القاسم، از محمد بن علی کوفی، از پدرش، از ابوالمغرا، از معلی بن خنیس، از حضرت ابی عبدالله امام صادق علیه‌السلام که فرمود: صدای جبرئیل از آسمان است، و صدای ابلیس از زمین، پس شما از صدای اول پیروی کنید و مبادا که از صدای اخیر به فتنه واقع شوید».
او می‌گویم: احادیث درباره نداکنندگان جداً زیاد است، و ابن بابویه در آخر کتاب کمال‌الدين و تمام‌النعمه، الغيبه، و محمد بن ابراهیم نعمانی در آخر کتاب الغیبه، قسمتی از آنها را آورده‌اند، و بخشی از این احادیث را تحت عنوان فرموده خداى تعالى: «و إن أنزل عليهم من السماء آيه فظت أغنائهم لها خاضعين» ما اگر بخواهیم از آسمان آیتی فرود آوریم پس بر آن گردن نهند.
سیمای حضرت مهدی در قرآن، هاشم بن سلیمان بحرانی، قائمیه اصفهان ص ۲۰۴.
- ↑ یونس (۱۰):۳۶.
- ↑ در مأخذ: حدّثنا.
- ↑ كتاب الغيبه: ۲۶۶ [باب ۱۴، ح ۳۱].
- ↑ در متن: أی الصادق.
- ↑ روضه‌ی کافی ۲۰۹ [ح ۲۵۳].
- ↑ در مأخذ: أبی جعفر
- ↑ كمال الدّين ۲: ۶۵۰ [باب ۵۷، ح ۴].
- ↑ همان ۶۵۰-۶۵۱ [باب ۵۷، ح ۸].
- ↑ [شاید ابو المعزی درست تر باشد رک تنقیح المقال، ج ۳، فصل الکنی، ص ۳۵. در هر صورت، این کنیه‌ی حمید بن مثنای عجلی کوفی از اصحاب امام ششم علیه‌السلام است.]
- ↑ كمال الدين ۲: ۶۵۲ [باب ۵۷، ح ۱۳].
