ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار
مژده دلدار
ای صبا نَکهَتی از خاکِ رَهِ یار بیار۱
بِبَر اندوهِ دل و مژدهٔ دلدار بیار
نکته‌ای روح فَزا از دهنِ دوست بگو
نامه‌ای خوش خبر از عالَمِ اسرار بیار
تا مُعَطَّر کُنَم از لطفِ نسیمِ تو مَشام
شِمِّه‌ای از نَفَحاتِ نفسِ یار بیار
به وفایِ تو که خاکِ رَهِ آن یارِ عزیز
بی غباری که پدید آید از اغیار بیار
گَردی از رهگذرِ دوست به کوریِ رقیب
بهرِ آسایش این دیدهٔ خونبار بیار
خامی و ساده دلی شیوهٔ جانبازان نیست
خبری از بَرِ آن دلبر عیّار بیار
شُکر آن را که تو در عِشرتی ای مرغِ چمن
به اسیرانِ قفس مژدهٔ گلزار بیار
کامِ جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست
عشوه‌ای زان لبِ شیرین شِکربار بیار
روزگاری است که دل چهرهٔ مقصود ندید
ساقیا آن قدحِ آینه کردار بیار
صائب تبریزی:
ای صبا برگی ازان گلشن بی خار بیار
حرف رنگینی ازان لعل گهر بار بیار
به بهاران بر سان قصه بی برگی من
برگ سبزی پی آرایش دستار بیار
به کف خاکی ازان راهگذر خرسندم
توتیایی پی این دیدهٔ خونبار بیار
هر چه می‌گویی از آن لعل شکربار بگو
هر چه می‌آوری از مژدهٔ دیدار بیار
هر چه از دوست رسد روشنی چشم من است
گل اگر لایق من نیست خس و خار بیار
خون چشمم ز گرستن به سفیدی زده است
بوی پیراهن یوسف به من زار بیار
بی گل روی تو ذرات جهان در خوابند
رخ برافروز و جهان رابه سر کار بیار
صائب این آن غزل حافظ شیرین سخن است
کای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
فیض کاشانی:
ای صبا نکهتی از خاک در یار بیار
ببر اندوه دل و مژده دیدار بیار
یعنی از نائب حق مژده وصلی برسان
نامه خوش خبر از عالم اسرار بیار
تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام
نغمه ای از نفحات نفس یار بیار
گردی از رهگذر سرور ارباب نظر
بهر بی تابی این دیده خونبار بیار
حال زار دل این خسته افکار بگو
خبری از بر آن مونس غمخوار بیار
روزگاری است که دل چهره مقصود ندید
لمعه نور از آن مجمع انوار بیار
حزین لاهیجی:
ای صبا نکته ای از لعل شکربار بیار
گهری تحفه ز گجینه ی اسرار بیار
در جبینش اثر مهری اگر هست بگوی
مژده ی پرتوی از عالم انوار بیار
-----------
حافظ امید موعود، عبدالحسین فخاری
۱. نسیم صبا، بهترین پیام آور محبوب است که با شمیم خوش- که معطر به عطر محبوب است-هر صبح پیامی از او می آورد و مشام جان را معطر می کند و مژده گلزار را به مرغان چمن می دهد...دور نیست پیام صبا همان «دعای عهد» بامدادی است که مشتاقان، با موعود، پیمان تازه می کنند و اشتیاق خود را به نمایش می گذارند و می گویند: خدایا آن طلعت رشید و جمال ستوده را به من بنمایان و چشمانم را با نگاهی که بر او می کنم، سرمه بخش...
