حافظ از پادشهان پایه به خدمت شمرند
خدمت پادشهان
تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که می‌نالی و فریاد چرا می‌داری؟!
حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه امید عطا می‌داری؟!۱
شیخ بهایی:
ای که مهجوری عشاق روا می داری
بندگان را زبر خویش جدا می داری
دل ربودی و بحل کردمت ای جان لیکن
به از این دار نگاهش، که مرا می داری
صائب تبریزی:
رخصت بوسه اگر از لب جامی داری
تلخ منشین که عجب عیش مدامی داری
سرفرازان جهان جمله سجود تو کنند
در حریم دل اگر راه سلامی داری
فیض کاشانی:
ای که حرمانی ما را تو روا می‌داری
مخلصان را ز بر خویش جدا می‌داری
آن جفاها که فراق تو به ما کرد و کند
ما تحمل نکنیم ار تو روا می‌داری
من در این شکوه که آمد خبری از بر او
کای فلانی گله از حضرت ما می‌داری؟!
تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از چه می‌نالی و فریاد چرا می‌داری
ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه تست
عرض خود میبری و زحمت ما می‌داری
خویش را قابل خدمت کن و آنگه بطلب
مستحق ناشده امید عطا می‌داری؟
فیض بگذر ز بیابان هوس تا برسی
به امیدی که در این ره به خدا می‌داری
----------
حافظ امید موعود، عبدالحسین فخاری
۱. این معنا هرچقدر هم که تکرار شود، بازهم رواست زیرا بدون رنج و مجاهدت، وصال محبوب موعود به دست نمی آید. اگر از این آستان محروم شده ای، تقصیر خود توست که حق خدمت را به جا نیاورده ای.این تلاش در راه دوست و خدمت به آستان اوست که به نتیجه می رسد وگرنه:سعی نابرده چه امید عطا می‌داری؟!
