حضرت مهدی علیه‌السلام، نابود کننده‌ی فاسقان، عصیان‌گران و سرکشان

«مُبِيدُ أَهْلِ الْفُسُوقِ وَ الْعِصْيَانِ وَ الطُّغْيَان»؛

«نابود کننده‌ی اهل فسق و نافرمانی و طغیان.»

لغات:

«مُبِید» برگرفته از ماده‌ی «باد و بیاداً» به معنای «هلاک و نابود کردن» است و «مُبِید» اسم فاعل به معنای «نابود کننده» است.

«فُسُوق» جمع «فِسق» و به معانی «ترک فرمان خداوند»، «انحراف از طاعت به معصیت» «رد کردن دستور خداوند» و «خروج از فرمان خداوند» است.

«عِصْیَان» برگرفته از ریشه‌ی «ع ص و» به معنای «خلاف طاعت» و «خروج از طاعت» است.

«طُّغْیَان» برگرفته از ریشه‌ی «ط غ و» به معنای «تجاوز از حد و زیاده روی در عصیان و گناه» است.

شرح:

در انقلاب حضرت مهدی علیه‌السلام، پس از نابودی بناها و مؤسسات و بنیادهای عملیاتی باطل، نوبت به نابودی نفرات و عاملان می‌رسد. در صفت مورد شرح، به سه گروه از این افراد اشاره شده است: اهل فسق، اهل گناه و اهل طغیان. خطر این سه گروه برکسی پوشیده نیست. طغیان‌گران علاوه بر این‌که معصیت کار و فاسقند، ایمان و تقوا، درک و فهم و سرمایه‌های اصلی انسان را تخریب می‌کنند. قطعاً این‌گونه افراد وجودشان برای یک جامعه‌ی توحیدی زیانبار است. فاسق از گناه‌کار بدتر و به شیطان نزدیک‌تر است، ولی مرتبه‌ای پایین‌تر از طغیان‌گر است. گاه خطر گناه کاران فردی است و گاه تأثیرگذار بر دیگران که مخرب جامعه‌اند، به همین منظور تأثیرگذاران باید از بین بروند. قطعاً بسیاری از انسان‌ها بر اثر غفلت و جهالت مرتکب خطا می‌شوند، اما این خطاها به حدی نیست که اهل آن نافرمان محسوب شوند، ولی کسانی که بر اثر تداوم نافرمانی خدا، اهلیت نافرمانی پیدا می‌کنند، منشأ ظلم و فسادند و برای جامعه خطرناک‌ترند.