حضرت مهدی علیه‌السلام، یاری شده علیه متجاوزان و افترازنندگان
«الْمَنْصُورُ عَلَى مَنِ اعْتَدَى عَلَيْهِ وَ افْتَرَى»؛[۱]
«یاری شده عليه متعدیان و افترا زنندگان».[۲]
شرح:
در طول تاریخ، تجاوز و تعدّی بسیاری نسبت به امامان معصوم علیهم‌السلام به عمل آمد و فرصتی برای قصاص و انتقام گرفتن از متجاوزان حاصل نشد. در دوران‌های بعد تا به امروز، همواره از طرف متعدیان، ستم‌های فراوانی بر مظلومان وارد می‌آمد و این روند تا دامنه‌ی ظهور امام زمان علیه‌السلام ادامه می‌یابد. پس چه کسی باید با آنان مقابله کند؟ کسانی که رعایت احكام الاهی را نکردند و مردم را از راه خدا باز می‌دارند، به خدا، پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و اولیای او افترا می‌بندند، و هرگونه تجاوز و تعدّی به جان و مال مردم می‌کنند و خداوند متعال درباره‌ی آنان فرمود: «وَ اولئِكَ هُمُ الْمُعْتَدُونَ» (توبه: ۱۰) «و ایشان همان تجاوزکارانند.»
آیا نباید کسی باشد که از ستمکاری آنان جلوگیری نماید؟ از سوی دیگر، امامت مقام شامخی است که اشخاص واجد شرایط آن معلوم هستند و ادّعای مردم هواپرست در هر عصر و زمان که ادعای چنین مقامی را دارند، بزرگترین ظلم و تجاوز است که به اولیا می‌شود؛ چنان‌که پس از غیبت حضرت مهدی علیه‌السلام، شیّادانی مدعی مقام والای امامت ایشان شده و همین افراد بعدها به عنوان مدعیان دروغین مهدویت معروف شدند و این خود ظلم و تعدی عظیمی است که به آن حضرت شده است. امام زمان علیه‌السلام با قدرت پروردگار، بر تمام متجاوزین و افترازنندگان که علیه آن حضرت قیام نموده و حضرتش را منکر شده‌اند، پیروز می‌گردند، که در صفت «الْمّنْصُورُ عَلَى مَنِ اعْتَدَى عَلَیْهِ وَ افْتَرَی» از این افراد به «مَنِ اعْتَدَى عَلَيْهِ وَ افْتَرَی» تعبیر شده است. «مَنِ اعْتَدَى عَلَيْه» گروهی هستند که بر امام تعدی کرده و از اوامر آن حضرت سرپیچی نموده‌اند و «مَنِ افْتَرَی» نیز کسانی هستند که برای گمراهی دیگران به حضرت مهدی علیه‌السلام دروغ و افترا می‌بندند تا شاید به این وسیله از گسترش نام و قیام آن حضرت، جلوگیری نمایند. در «زیارت عاشورا» که از امام باقر علیه‌السلام نقل شده، از حضرت مهدی علیه‌السلام با عنوان «إِمَامٍ مَنْصُور» یاد شده است:
«فَأَسْأَلُ الله... أَنْ يَرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِكَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ صلی‌الله‌علیه‌وآله».[۳]
زائر در این فراز از زیارت، مشارکت در خون‌خواهی امام حسین علیه‌السلام به وسیله‌ی امام زمان علیه‌السلام را طلب می‌کند، زیرا مقصود از «إِمَامٍ مَنْصُور» حضرت ولی عصر علیه‌السلام هستند و بر اساس روایات، علت این که ایشان را «مَنصور» نامیده‌اند، این است که ایشان در طلب خون جدشان، امام حسین علیه‌السلام یاری می‌شوند. از امام باقر علیه‌السلام نقل شده که در تفسیر آیه‌ی:
«وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ إِنَّهُ كانَ مَنْصُوراً»: (اسراء: ۳۳)
«و هر کس مظلوم کشته شود، به سرپرست وی قدرتی داده‌ایم، پس [او] نباید در قتل زیاده‌روی کند، زیرا او [از طرف شرع] یاری شده است.»
فرمودند:
«هُوَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِىٍّ علیه‌السلام قُتِلَ مَظْلُوماً وَ نَحْنُ اوليَاؤُهُ، وَ الْقَائِمُ مِنَّا إِذَا قَامَ طَلَبَ بِثَأْرِ الْحُسَيْنِ علیه‌السلام فَيَقْتُلُ حَتَّى يُقَالَ قَدْ أَسْرَفَ فِي الْقَتْلِ، وَقَالَ: الْمَقْتُولُ الْحُسَیْنُ وَ وَلِیُّهُ الْقَائِمُ، وَ الْإِسْرَافُ فِي الْقَتْلِ أَنْ يَقْتُلَ غَيْرَ قَاتِلِهِ، إِنَّهُ كانَ مَنْصُوراً. فَإِنَّهُ لَا يَذْهَبُ مِنَ الدُّنْيَا، حَتَّى يُنْتَصَرَ بِرَجُلٍ مِنْ آلِ رَسُولِ اللهِ عَلَيْهِمُ الصَّلَاةُ وَ السَّلَامُ، يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَعَدْلاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْما»:[۴]
«منظور (از این آیه) امام حسین علیه‌السلام است، (زیرا) او مظلومانه کشته شد و ما ولی (خون) او هستیم. هنگامی که قائم ما خاندان قیام کند، خون امام حسین علیه‌السلام را طلب می‌کند، او به قدری (از قاتلان امام حسین را) می‌کشد که گفته می‌شود: در کشتن اسراف می‌کند. امام باقر علیه‌السلام فرمود: (منظور) از مقتول، امام حسین و منظور از ولی او حضرت قائم و (منظور از) اسراف در قتل، این است که کسی غیر از قاتلش را بکشد، (اما چنین نمی کند که) او یاری شده است، به راستی او از دنیا نخواهد رفت تا این‌که به وسیله‌ی مردی از خاندان رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله، که زمین را پر از عدل و داد کند، همان طور که پر از ظلم و ستم شده باشد، یاری شود».
آن حضرت در روایتی دیگر در تفسیر آیه‌ی شریفه فرمودند:
«فَسَمّعى اللهُ الْمَهْدِيَّ الْمَنْصُورَ، كَمَا سُمِّيَ أَحْمَدُ وَ مُحَمَّدٌ [مَحْمُوداً] وَ محمود وَ كَمَا سُمِّىَ عِيسَى الْمَسِيحَ علیه‌السلام».[۵]
- ↑ سیدبن طاووس، اقبال الاعمال، ص ۲۹۷؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج ۹۹، ص ۱۰۷.
- ↑ مجلسی، بحارالأنوار، ج ۹۹، ص ۸۶. «المَنْصُورِ المُؤَيَّد؛ یاری شده‌ی نیرومند» همان، همان جا، ص ۸۴.
- ↑ «پس از خداوند می‌خواهم روزیم نماید که همراه امام یاری شده از خاندان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، خون تو را طلب نمایم.» طوسی، مصباح المتهجد، ص ۷۷۴.
- ↑ عیاشی، تفسیر، ج ۲، ص ۲۹۰.
- ↑ فرات کوفی، تفسیر، ج ۱، ص ۲۴۰.
