زیارت

ابن فارس می گوید: زیارت از ریشه ی «زور» به معنای میل و عدول از چیزی است... زائر را از آن جهت زائر میگویند که وقتی به زیارت تو می آید، از غیر تو عدول می کند و روی بر می گرداند.¹ فیومی می نویسد: زیارت به معنای قصد و توجه است... زیارت، در عرف آن است که انسان با انگیزه بزرگداشت کسی و أنس گرفتن با او به وی روی آورد.²

زیارت در معنای اصطلاحی و متداول آن، به هرگونه دیدار و ملاقاتی اطلاق نمی شود؛ بلکه ملاقات با اشخاص و دیدار از اماکنی است که از نظر زیارت کنندگان دارای احترام، شرافت و برتری هستند. همین مفهوم را نیز می توان در متون دینی مشاهده نمود. مثلا در متون دینی به ما تأکید می شود که به زیارت عالمان دین برویم³ و یا خانه ی خدا و قبر شریف پیامبراکرم صلی الله علیه و آله وسلم و قبور شریف امامان شیعه علیهم السلام را زیارت کنیم.⁴ بنابراین افراد به زیارت چهره های علمی و معنوی می روند و یا زائر اماكن عالیه و مشاهد مشرفه می شوند تا از اعتبار، قداست، فضیلت، معنا و روحانیتی که در شخص و یا مکان مزبور وجود دارد، بهره مند گردند.

یکی از راه های بزرگداشت مفاخر و صاحبان کمال، زیارت آنان است که موجب استمرار حیات علمی و معنوی آنان می شود. افزون بر این، عامل پیوند نسل حاضر و نسل های آینده با نسل های گذشته و وسیله ارتباط روحی با آنها وکمالاتشان است. ⁵

لیلا خلیلیان فر، اوصاف حضرت حجت علیه السلام در ادعیه و زیارات صفحه 26

1- ابن فارس، معجم مقاييس اللغة

2- فیومی، المصباح المنير، ذیل ماده «زور»

3- ر.ک: کلینی، کافی، ج ۱، باب «مجالسة العلماء و صحبتهم»، ص ۳۹

4- حرعاملی، وسائل الشيعة، ۱۴۰۹ ه.ق، ج ۸، باب «وجود اجبار الوالي الناس على الحج و زیارة الرسول والاقامة بالحرمين كفاية» ص ۱۵

5- جوادی آملی، ادب فنای مقربان، ج ۱، ص ۲۳